Αγαπημένο Φανταρολόγιο,

σου αφιερώνω αυτές τις τελευταίες ηλεκτρονικές γραμμές, με τις οποίες ολοκληρώνεται το κοινό μας ταξίδι στη χακί ζωή.

Εγώ απολύθηκα και ξαναγεννήθηκα!

Εσύ συνεχίζεις ελεύθερο πια τη διαδικτυακή σου περιπέτεια...

Εύχομαι να σε διαβάζουν και να σε συμπληρώνουν,
να βοηθήσεις πολλούς να καταλάβουν τι σημαίνει θητεία και πώς παλεύεται.

Ελπίζω να χρησιμεύσεις σε κάποιους "άλλους" ώστε να βελτιώσουν τις συνθήκες στρατιωτικής εκπαίδευσης και διαβίωσης.

Μακάρι κάποτε να ξεπεραστείς μαζί με το στρατιωτικό θεσμό και να υπάρχεις απλά ως ανάμνηση μιας απολιθωμένης λογικής.

Πάνω απ' όλα, όμως, σ' ευχαριστώ γιατί ήσουν το πιο χρήσιμο πολυεργαλείο της θητείας μου... μέσο επικοινωνίας, καταγραφής, πληροφόρησης, απασχόλησης, απορρόφησης, εκτόνωσης και φυσικά το καλύτερο αναμνηστικό μιας υποχρεωτικής εμπειρίας.

Καλό δρόμο!

.

ΖΩΗ ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ... επιτέλους!

ΛΕΛΕ,
ΓΚΑΤΖΟΛΕΛΕ,
ΑΠΟΛΕΛΕ
ΚΑΙ
ΤΡΕΛΕΛΕ!!!

Μια νύχτα έμεινε...

μα πώς θα περάσει?

Σκοτείνιασε στα Ρίζια...

ωστόσο η υποδοχή ήταν εξαιρετική!

Οι απαιτούμενες υπογραφές μαζεύτηκαν πολύ γρήγορα, περιδιαβαίνοντας με πολιτικά ρούχα τα γραφεία και παρατηρώντας τις πολλές βελτιώσεις του στρατοπέδου.

Έμεινα σαν φάντασμα μέσα στο θάλαμο μέχρι τις 19:00 που βγήκαν οι εξοδούχοι και έζησα, τώρα στο τέλος, μια ξεχωριστή στιγμή. Ένας μάχιμος Λοχαγός και ένας Λόχος που τον μισεί και τον λατρεύει σαν πατέρα. Οι τελευταίες οδηγίες πριν τη μεθαυριανή άσκηση "ΤΥΦΩΝΑ" δόθηκαν μέσα στο θάλαμο σαν οικογενειακή σύναξη, συνοδεία πλάκας και κατσάδας. Όλοι οι στρατιώτες γύρω από το διοικητή τους, περίμεναν να ακούσουν συμβουλές επιβίωσης σαν έτοιμοι για πόλεμο... κι εγώ εκεί, μετέωρος, να απολύομαι και να ζηλεύω μια στιγμή που δεν έζησα.

Μια τελευταία καληνύχτα από τα σύνορα και είμαι έτοιμος να ξυπνήσω πολίτης!

.

Μόνο σήμερα....

Αποχαιρετισμός στα όπλα και επιστροφή στα Ρίζια!










Παρέδωσα οπλισμό και με το φύλλο πορείας στο χέρι περνώ την Πύλη για τελευταία φορά...

Επόμενη και τελευταία στάση -σαν προμελετημένο reset- το ανανεωμένο και "τεντωμένο" στρατόπεδο των Ριζίων, όπου αύριο θα παραλάβω το πολύτιμο απολυτήριο.

Άτιμη Γκατζολία,
δεν έμεινε καμία!

1 κ.σ....

Τελευταία βόλτα εν Διδυμοτείχω...







Με την ίδια μελαγχολία της πρώτης μοναχικής βόλτας αλλά φορτωμένος ημέρες και εμπειρίες θα κρατήσω μερικές ακόμα εικόνες για σουβενίρ...









































































































Αναμφισβήτητα, όμως, το καλύτερο "χάλασμα" στην πόλη είναι εδώ:

2 κ.σ....

Έφυγε και ο Χαρ μες στο λευκό σκαραβαίο...















Το τελευταίο λελεδόνι απέμεινε μόνο...

Λίγη υπομονή ακόμη!

--------------------------------

Περιμένοντας, είναι ευκαιρία να ενημερώσω όσους ενδιαφέρονται για τη συνέχεια του "πολιτικού" πλέον blogging, καθώς -όπως ξαναέγραψα- έχω αποκτήσει έναν ηλεκτρονικό εθισμό που δεν μπορώ να κόψω τόσο απότομα.
Ίσως ατονήσει σταδιακά...
μέχρι τότε, όμως, θα λειτουργούν 2 blogs ανοιχτής πρόσβασης:

Ένα αποκλειστικά φωτογραφικό,
με τίτλο "ΦΩΤΟΠΟΔΗΛΑΤΟ"

και ένα κυρίως αφηγηματικό,
με τίτλο "Μύθοι για την εποχή μας"

Εκτός αυτών, όμως, θα υπάρχει και ένα διαδικτυακό προσωπικό ημερολόγιο για να μοιραζόμαστε στιγμές με οικείους, φίλους και γνωστούς. Για να αποκτήσετε πρόσβαση σε αυτό, λύστε τον ακόλουθο blogoγρίφο τριών βημάτων ή (αν δεν τα πάτε καλά με τους γρίφους) πάρτε το "χάπι επιτάχυνσης" από δίπλα->.

Πρώτο Βήμα:
Με τον κέρσορα στο χέρι,
σαν να ήτανε νυστέρι,
σβήσε το χακί του οπλίτη,
δώσε "λόγιο" στον πολίτη.

.

3 κ.σ....

Ο καιρός γαρ εγγύς!

Το λέει και το γάλα...








Άλλη μια μέρα στο ΚΨΜ.
Άλλη μια έξοδος με υπηρεσιακό.
Άλλο ένα καταδικασμένο περίπολο...

Ξημερώνει το τελευταίο Σαββατοκύριακο στη Γκάτζα με υπηρεσία μέχρι την τελευταία ημέρα...

Ας είναι κι έτσι...


Συμπλήρωση 02:30 8/11/08









Με κιθάρα και μπουζούκι στήθηκε εκ του προχείρου μια αξέχαστη μεταμεσονύχτια γιορτή αποχαιρετισμού μέσα στο σκοτεινό ΚΨΜ. Μακάρι να συνεχίσουν έτσι όσοι μένουν πίσω.

4 κ.σ....

Free man walking!

Καλός πολίτης Μπουρ... καλή ζωή σε όλους!

Σήμερα πέρασε όλο το πρωί στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο για την απαραίτητη ακτινογραφία πριν την απόλυση: "Χωρίς παθολογικά ευρήματα". Κοινώς, ο στρατός με παραδίδει στην πολιτεία ακέραιο, όπως με δανείστηκε.

Το τελευταίο κοτόπουλο καταναλώθηκε, ο Κοντός έγινε "θερινός" στα εστιατόρια και ένα διπλό περίπολο "κάηκε" όπως προβλέπεται.

Οι ώρες κυλούν μέσα απ' το σταγονόμετρο και η απαλεψιά κορυφώνεται...

5 κ.σ....

Πέρασε ένα ξεχωριστό κ.σ.!

Το πρωινό υπόλοιπο ενός διαλυμένου ΤΑΕ ξεκίνησε κρυφακούγοντας την αναφορά Λόχου, όπου μοιράστηκαν 105 αποχαιρετιστήριες μέρες φυλάκισης.

Το μεσημέρι ακολούθησε η στοργική ανάκλησή τους και η απολογιστική κουβέντα μεταξύ Διοίκησης και απολυόμενων.

Πριν την μεσημεριανή φρουρά οι λελεδοπαραλλαγές σκίστηκαν με μαζική μανία σε μία παραδοσιακή τελετή... θυσίασα κι εγώ 2 μπλουζάκια και μερικά κουμπιά στο Θεό της απόλυσης.

Το εξόδιο γλέντι έγινε στα ''ΚΙΟΥΠΙΑ'', συνοδεία μπατσίνων και μπουζουκιού, με άφθονη ρετσίνα να εξαφανίζεται σε "άσπρους πάτους."

Όπως κάθε μεγάλο γλέντι που σέβεται τον εαυτό του, έτσι κι αυτό είχε επεισοδιακή κατάληξη... Με πρωταγωνιστή τον χλωμό και ημιαναίσθητο Χαρ, που εγκαινίασε ανεπανόρθωτα το νιπτήρα του "Black Rose", μετά από 3 ώρες ολοκληρώσαμε την αποστολή "αθόρυβης" μεταφοράς του στο Λόχο με μεγάλη επιτυχία.

1 ώρα αργότερα όλος ο λελεθάλαμος ροχαλίζει σε βαθιά αλκοολούχα νάρκη περιμένοντας το τελευταίο ξημέρωμα πίσω απ' τα σύρματα.

6 κ.σ....

...μέσα από ένα στημένο τριαδικό ΤΑΕ με τους Χαρ και Μπουρ. Συνεχόμενη υπηρεσία Νο. 4, γλιτώνοντας νυχτερινή εκπαίδευση. Δύο συναγερμοί για γέλια, ένα λουκάνικο στην τουαλέτα, πόκερ και παρηγοριά στον Κοντό.

Έξω κρύο και ομίχλη... μέσα σε μια ημέρα χειμώνιασε... καιρός να φεύγουν τα λελεδόνια.

7 κ.σ....

... 3η υπηρεσία σερί... 1 εβδομάδα πριν την απόλυση!

Είναι προφανές ότι η χαλαρότητα και η προνομιακή μεταχείριση των απολυόμενων αποτελεί μύθο μιας άλλης εποχής.

Ευτυχώς που εξασφαλίζουμε κάποιες ώρες εξόδου με υπηρεσιακά σημειώματα. Από την άλλη το τοπίο έξω είναι απαράλλαχτα απελπιστικό.
Όσο σκέφτομαι ότι κατηγορούσα την προηγούμενη σειρά απολύσεως επειδή περνούσαν τα τελευταία κ.σ. τους μέσα στα ιντερνετάδικα. Τώρα τα λούζομαι...

Σήμερα το πρωί, πρώτη εργάσιμη μετά την επιστροφή, πήρα την πρωτοβουλία και δεν έκανα τίποτα... την έβγαλα στο ΚΨΜ βλέποντας Μενεγάκη. Στο γραφείο απλά δεν εμφανίστηκα και μάλλον δε με αναζήτησε κανείς μετά από 1 μήνα απουσίας. Ο αντικαταστάτης μου άλλωστε είναι ήδη καθοδόν. Ο χρόνος βέβαια κυλάει ακόμα πιο δύσκολα όταν βρίσκεσαι σε πλήρη αδράνεια όλο το πρωί.

Από αύριο κάθε μέρα της εβδομάδας που θα περνάει δε θα με ξαναβρεί "μέσα"...

8 κ.σ....

... και πάλι υπηρεσία!

Έξω με υπηρεσιακό ανάμεσα σε 2 νούμερα περιπόλου.

Ο καιρός καλοκαιρινός αλλά το Διδυμότειχο έρημο, το πατάρι του Ίντερνετ Καφέ γεμάτο αλλά οι φοιτούσες στη Σχολή Αστυνομίας καλά κρυμμένες.

Ο χρόνος μοιάζει σταματημένος είτε μέσα, είτε έξω... πρώτη φορά ένιωσα ότι ο ύπνος μικραίνει τη θητεία αλλά μου είναι πολύ δύσκολο να κοιμηθώ. Το μυαλό μου είναι γεμάτο σκέψεις για τη ζωή "μετά" που με κρατούν άυπνο.

Όσα συμβαίνουν στο Λόχο με αφήνουν ουσιαστικά αδιάφορο, όπως και οι πολλοί νέοι, που δεν προλαβαίνω ούτε τα ονόματά τους να μάθω.

Κρατώ και πάλι την ανάσα μου αυτοσυγκεντρωμένος σαν ελεύθερος καταδύτης για να μη χάσω την ψυχραιμία μου στο τέλος.

Ίσως ήταν λάθος που δεν πήρα εκείνη την αναρρωτική...

Τώρα θέλω μόνο να φύγω!

9 κ.σ....

Επέστρεψα ως λελεδοστρατηγός αλλά η υπηρεσία δε με προσπέρασε... Σαββατιάτικη εμπλοκή και θαλαμοφυλίκι. Στα ίδια και οι υπόλοιποι απολυόμενοι, ανάμεικτα συναισθήματα και μια καταπιεσμένη απαλεψιά που σύντομα θα εκραγεί και ίσως με παρασύρει...

Κλείνω επειγόντως γιατί με περιμένει μια νυχτερινή λελεδολάντζα... ελπίζω η τελευταία!

10 κ.σ....

Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει!

Χυμένος στη γαλαρία του τελευταίου θλιμμένου ΚΤΕΛ επιστρέφω "μέσα" πλήρως αποστρατικοποιημένος. Η σκέψη μου είναι ακόμα "πίσω", στη χθεσινή πρώτη νύχτα στο νέο μας σπίτι και στη μικρή καρτερούσα για άλλες 11 νύχτες. Δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα που θα βρίσκομαι σε λίγες ώρες και τα συναισθήματά μου είναι τελείως αδιάφορα.

Η κούραση των τελευταίων ημερών αρχίζει να βγαίνει στην επιφάνεια τώρα που είμαι αδρανοποιημένος στο λεωφορείο. Ίσως, τελικά, οι επόμενες χακί ημέρες να είναι οι τελευταίες διακοπές μου.

Η ορθή χρήση των πραγμάτων και η ορθή κρίση των γραμμάτων

Χωρίς ανάσα, από το πρωί ως τα μεσάνυχτα στήνουμε το νέο μας σπίτι με ενθουσιασμό και μεράκι που καλύπτουν κάθε άλλη ανάγκη. Έτσι κάπως ξεχάστηκε ο στρατός και δίχως να το καταλάβω πλησίασε η ώρα της ολιγοήμερης επιστροφής.












Ωστόσο το χακί χρησιμοποιήθηκε όπως του πρέπει στο βάψιμο του σπιτιού.

Πέρασε και η εθνική μας εορτή με ένα μεγάλο "ΟΧΙ" στις στρατιωτικές φανφάρες και μπορώ να λέω πλέον ότι αν και ταπεινός πεζικάριος δε συμμετείχα σε καμία παρέλαση, μένοντας πιστός στις επιλογές και τις απόψεις που είχα από μαθητής. Ομολογώ όμως ότι πρώτη φορά αφιέρωσα 2 λεπτά χαζεύοντας τα Μ113 στην τηλεόραση μέσα σε ένα άδειο ταχυφαγείο, περιμένοντας ένα βραστό ρύζι πακέτο, φορτωμένος με σακκούλες ως τ΄αυτιά, λοξοκοιτώντας 2 μεσήλικες θαμώνες που είχαν αποσβολωθεί από τη μιλιτέρ μαγεία κοιτώντας με ανοιχτό το στόμα. Κρέμασα το ρύζι στο περισσευούμενο μικρό δαχτυλάκι, έκλεισα και το δικό μου στόμα και δραπέτευσα μέσα από το πηχτό γκροτέσκο του πλάνου.

Μετά από αρκετές μέρες μακριά από τον υπολογιστή εν γένει βρήκα τη χρονική χαραμάδα να ρίξω μια συνολική ματιά στο φανταρολόγιο με αφορμή το σχόλιο του συμπάσχοντα tomahoc. Ένα απίστευτο μωσαϊκό συναισθημάτων ξεδιπλώθηκε μπροστά μου ανασύροντας ποικίλες μνήμες, έντονες στιγμές, γέλιο και δάκρυ. Είμαι πραγματικά ευτυχισμένος που αυτό το φανταρολόγιο μένει ως πρωτότυπη παρακαταθήκη της θητείας.

Δεν έχει φτάσει ακόμα η ώρα του απολογισμού αλλά η στιγμή με υποχρεώνει να πω ότι όλο το υλικό του φανταρολόγιου δεν έχει να φοβηθεί διαχρονικά καμία απειλή διότι δεν έχει ταυτότητα ούτε αποκαλύπτει άλλες ταυτότητες, δεν θίγει πρόσωπα και υπολήψεις, δεν παραβιάζει κανένα στρατιωτικό απόρρητο και πάνω από όλα όσο αληθινό και αν είναι δεν παύει να έχει μυθοπλαστικό χαρακτήρα και να παραμένει επιτηδευμένα ανώνυμο.

Το Διαδίκτυο είναι πλημμυρισμένο με αντιστρατιωτικό υλικό, παράπονα και ύβρεις. Το φανταρολόγιο είναι αυθόρμητο αλλά παραμένει "καθαρό" και προσεχτικά θωρακισμένο.
Γι΄αυτό το λόγο και για πολλούς άλλους το αγάπησε πρώτα ο γράφων και οι οικείοι του και έπειτα άλλοι 5.000 αναγνώστες.

Συνεπώς, Κύριοι... μην παλεύετε με χίμαιρες!
Αναζητήστε αληθινούς εχθρούς εκεί που γνωρίζετε και όχι στην ελεύθερη μπλογκόσφαιρα που δεν αντέχετε να κρίνετε ορθά!


.

ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΕΕΕ???

Σίγουρα αυτές δεν είναι οι τελευταίες διακοπές της ζωής μου... αυτόν τον τίτλο διεκδικούν μάλλον οι αμέσως προηγούμενες!

Την αποτοξίνωση των πρώτων ημερών δεν ακολούθησε περίοδος χαλάρωσης. Εδώ και δέκα ημέρες η προετοιμασία ένταξης στην (πολιτική) ζωή ανέπτυξε ταχύτητα απορροφώντας τον πολύτιμο χρόνο των ημερολογιακών εξομολογήσεων.

Ήδη βρέθηκε το most wanted διαμέρισμα που θα στεγάσει το νέο μας ξεκίνημα με τη μικρή μελλοσυζούσα, μα έχουμε πολύ κόπο μπροστά μας για να το κάνουμε "σπίτι μας".

Καμιά φορά λυγίζω μπροστά στα προβλήματα που βλέπω να πλησιάζουν κυκλωτικά μα ΠΟΤΕ δεν πέρασε από το νου μου η σκέψη που φοβόμουν... ότι στο στρατό θα ήταν καλύτερα... η ζωή έξω από τη γυάλα είναι τόσο θελκτικά επικίνδυνη, που αρχίζω να σκέφτομαι μήπως αποφύγω ακόμα και τις 10 τελευταίες μέρες στο στρατό με μια μαϊμού-αναρρωτική άδεια... πιστεύω όμως ότι στο τέλος θα με κερδίσει ο αποχαιρετισμός των "συντρόφων" (τώρα που το σκέφτομαι από εδώ έξω, πιο σωστό είναι το "συν-τρόφιμοι").

Συνειδητοποιώ, επίσης, ότι παρά την πολυήμερη φανταρολογιακή απουσία μου, είναι η ανάγκη που με έφερε τελικά μπροστά στον υπολογιστή, να ξαραχνιάζω βρίσκοντας "ζωή στα μαύρα τα μεσάνυχτα" (τι ποιοτικό limit down;). Όπως φαίνεται, μέσα από αυτό το χακί ημερολόγιο, που αποτέλεσε σημαντικό στήριγμα στη θητεία μου, απέκτησα έναν ακόμη ηλεκτρονικό εθισμό που δύσκολα θα αποβάλω. Επί ιστοχάρτου, λοιπόν, βρίσκονται ήδη κάποιες ιδέες για να ικανοποιήσω τη νέα μου έξη αλλά και την επιθυμία μερικών που αναρωτιούνται "τι θα απογίνουν τώρα χωρίς φαντάρους".

Υπομονή... όταν έρθει η ώρα θα υπάρξει σχετική ενημέρωση.

ΦΑΝΤΑΡΙΚΟ ΤΑΝΓΚΟ

Πέρασε μία εβδομάδα άδειας και συνειδητά απείχα από το φανταρολόγιο σε μία προσπάθεια αποτοξίνωσης από κάθετι χακί.

Εκτός από 2 αφηγήσεις σχετικά με το σήριαλ της άδειας και μία εισερχόμενη μεταμεσονύχτια κλήση απευθείας από το κλειδωμένο "Λεωφορείο ο Πόθος", το εγχείρημα πέτυχε.
Η ζωή ακολούθησε απόλυτα πολιτικούς ρυθμούς και η προσαρμογή ήταν εντυπωσιακή. Στις προηγούμενες μικρές άδειες διατηρούσα πάντα μια επιφύλαξη... το στρατόπεδο παραμόνευε και ουσιαστικά ποτέ δεν άφησα τον εαυτό μου να παρασυρθεί από αυτήν την ψευδαίσθηση ελευθερίας. Δεν ξενυχτούσα πολύ, ούτε ξυπνούσα πολύ αργά από φόβο μη βγω τελείως εκτός προγράμματος. Ακόμα και τις καθημερινές συνήθειες-ανάγκες (τουαλέτα, μπάνιο, μεγάλο κρεββάτι κλπ.) δεν άφηνα τον εαυτό μου να τις απολαύσει. Η στάση αυτή ήταν προφανώς ασυνείδητη ή ενστικτώδης γιατί πολλές φορές μου προκαλούσε και μένα την απορία: μήπως συνήθισα τόσο τη στρατοταλαίπωρη ζωή που δε θα μπορέσω να ξαναβρώ τη χαμένη άνεση του σπιτιού μου?

Ο φόβος μου αποδείχτηκε μάλλον ηλίθιος. Επιστρέφοντας πλέον με τον αέρα της επερχόμενης απόλυσης και 30 ημέρες για τις τελευταίες διακοπές της ζωής μου -όπως τρομακτικά τις χαρακτήρισε ο οφθαλμίατρός μου- όλα μπήκαν στη θέση τους: ενδεικτικά αναφέρω ότι είναι 6:00 το πρωί και γράφω... πριν κοιμηθώ.

Λίγες ώρες νωρίτερα επιστρέψαμε από το Φεστιβάλ Τραγουδιού όπου ανάμεσα στους 16 υποψήφιους διαγωνίζονταν και οι δικοί μας "18 παρά τέταρτο"... καλή τους επιτυχία στον τελικό του Σαββάτου. Ωστόσο δεν μπορεί να ξεκολλήσει από το μυαλό μου εκείνο το "Φανταστικό Τανγκό" του νεαρού Αλέξανδρου Γούδα.

Στην καρέκλα ξεκουράζεται διπλωμένη και φρεσκοσιδερωμένη η ξέθωρη παραλλαγή μου... θα τη ζητήσω σε ένα τελευταίο χορό πριν το ξημέρωμα, αφιερωμένο στον Ε.Σ.:

"Μα εσύ δε μένεις πια εδώ
και αφού πολύ σε νοσταλγώ,
σε προσκαλώ σ' ένα...
φανταρικό τανγκό"


ΥΓ: Λες να 'ναι αλήθεια οι τελευταίες διακοπές της ζωής μου?

.

ΒΓΑΙΝΩ... ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΑΡΓΗΣΩ

30... να τ' αφήσω?
Όλες δικές μου είναι ρε, δε θέλω να μου χαρίσετε τίποτα!
Έτσι, αβίσματα, ξεβρακώθηκε η καταπληκτική σας ΟΡΓΑΝΩΣΗ ανίκανοι καραβανάδες! Πόσο πολύ σας χάλασε που μετά από τόσο "χειρουργείο" πάνω στο αδειόχαρτό μου δεν μπορέσατε να πέσετε κάτω από τις 30 ημέρες.
Κι έτσι απρόσμενα, όπως όλες οι καμπές της θητείας μου, άγγιξα τα όρια της απόλυσης και αδυνατώ να το συνειδητοποιήσω ακόμα.
Βαδίζοντας το "δρόμο της απώλειας" σκέφτομαι το συνοδοιπόρο Μπουρ που δικαιολογημένα πικραίνεται μπροστά στην απίστευτη εμπλοκή που πολιορκεί το Λόχο και νιώθω ότι εγκαταλείπω το πλοίο λίγο πριν τη φουρτούνα. Εν μέρει λυπάμαι, αλλά η ζωή είναι έξω.
Φεύγω και σας περιμένω!
Έρχομαι μικρή ανυπομονούσα!
Κράτα τη Ζουζού ξύπνια!

Σ' αναμμένα κάρβουνα!

Εδώ και 2 ημέρες αιτήθηκα μια κολοσσιαία άδεια που προκάλεσε σεισμό και εγκεφαλικά. Μέχρι τώρα μου ψήνουν το ψάρι στα χείλη και μαγειρεύουν το ψαλίδισμα των ημερών.
Στο μεταξύ, σαράντισα τα κ.σ. μου εγκλωβισμένος σε ένα νέου τύπου 24ωρο ΤΑΕ με τις αρβύλες κολλημένες στα πόδια.
Αναμένω... αναμμένος!

Ελεγειακή επιστροφή

Μας πάτησαν
αλλά το ζουμί μας δεν τους χόρτασε.
Έτσι τώρα τρώνε και την πέτσα μας.

Δεν περιγράφω άλλο!

Αντί περιγραφής παραθέτω τη χθεσινοβραδυνή λήψη από σκηνής και μια παλαιότερη ρίμα που είχε λογοκριθεί για ευνόητους λόγους. Αυτή την ώρα με εκφράζουν απόλυτα και τα δύο... δεν ξέρω γιατί.















Βόλτες ο κύλινδρος,
σφαίρες στο βάθος.
Δάκρυ στο πυρ,
οργή στο λάθος.

Τρίχες κοντές,
έδαφος σκάρτο.
Φλούδες του χτες,
καφές στο πιάτο.

Τσίγγος υγρός,
σκουριά στο στόμα,
αίμα πηχτό,
χάρτινο χώμα.

Κίτρινη αυλή,
γαλάζιος ήλιος,
πράσινη ουλή,
Κόκκινος Μύλος.

Κόμπος στις φλέβες,
χρυσά κουμπιά.
Χακί βαλέδες,
χέρια στ' αυτιά.

Μέρα γιορτής,
νύχτας σκοπός,
όρθιος κι ευθύς,
μια σκέψη φως.

Ρίμα παντού
και ρήμα απόν.
Μα προς Θεού...
Αλτ στο παρόν!

Camping in the rain!

Τελικά έβρεξε...
Ξεκίνησε το πρωί και ξέχασε να σταματήσει.
Κλεισμένος στο υπερστεγανό σκηνάκι μου απολαμβάνω τον ήχο της βροχής και τη μοναξιά μου (ο σύσκηνος Μπουρ αποχώρησε από σήμερα βρεγμένος ως τ' αρχίδια, όπως λέει το Κο-Κομάντο).
Έχω νούμερο 2-4 αλλά δε με πιάνει ύπνος...
περιμένω ένα τηλεφώνημα που αργεί και οι σκέψεις έχουν φρακάρει στο μυαλό μου.

Κλείνω τα μάτια μήπως καταφέρω να κοιμηθώ...

Στον πυρετό της "Δόξας"!

Η πραγματικότητα αποδείχτηκε δυστυχώς πολύ κατώτερη των προσδοκιών μου.
Καταρχήν το σκηνάκι στήθηκε πάλι υπό βροχή και με κωλυόμενο τον σύσκηνο Μπουρ, που έκανε εμφάνιση τελευταίας στιγμής. Μόλις τακτοποιηθήκαμε αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι αποκλειστική μας δουλειά θα ήταν το γνώριμο ανούσιο σκοπέτο.
Το δικό μας στρατηγείο β' υπολειτουργεί και τα στελέχη παλεύουν να σκοτώσουν τη βαρεμάρα τους τρώγοντας και τραγουδώντας. Στο κύριο στρατηγείο υπάρχει περισσότερο τρέξιμο αλλά δεν μας αγγίζει.
Είναι εντυπωσιακή η συμπεριφορά των στελεχών που νομίζουν ότι βρίσκονται σε διακοπές και έχουν απαιτήσεις (τραπεζομάντηλα, γυάλινα ποτήρια, διαφορετικό φαγητό) που δεν ταιριάζουν στην προσομοίωση μιας εμπόλεμης κατάστασης. Κοντά σ' αυτούς, βέβαια, απολαμβάνουμε κι εμείς λίγη πολυτέλεια (βλ. φωτ. 2-4 WC, βρυσάκια, ψήσταριά).
Κατά τα άλλα η δύναμη οπλιτών είναι πολύ μικρή με αποτέλεσμα οι υπηρεσίες να είναι πολύ πυκνές και τα "μπιφτέκια" συχνότερα. Κατά συνέπεια το κλίμα δεν είναι ό,τι καλύτερο και ο χρόνος απλά κυλάει ξενέρωτα.

Ευτυχώς δεν έχει πολύ κρύο και δεν έβρεξε ξανά.

Προς το παρόν "καίω" ένα βραδυνό νούμερο 2-4 ξαπλωμένος χύμα πάνω στα τσουβαλάκια, ξόρκίζοντας τους ήχους του σκοτεινού δάσους με κάθε "κλικ" των πλήκτρων.

ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ

Μετά από μία ημέρα εγρήγορσης και αναμονής, ο συναγερμός δόθηκε πριν λίγο και με βρήκε στο μπάνιο.
Όπλα, φόρτωμα και όλοι έξω!
Μέσα σε μια υπέρβαρη καναδέζα, οδηγούμε τη λοξή μας φάλαγγα προς την πολεμική βάση.
Όπως λέει και ο Στρατέγκος: "Ο Θεός μαζί μας!"

14 ΚΟΤΟΠΟΥΛΑ ΑΚΟΜΑ !

Έφτασε κιόλας Παρασκευή...

Η εβδομάδα αυτή εξαφανίστηκε στη δίνη της προετοιμασίας του "Παρμενίωνα", της μεγάλης στρατιωτικής άσκησης μετά σκηνακίων που προβλέπεται να ξεκινήσει από Δευτέρα...











Ω, ναι... σκηνάκια και πάλι!



Για θυμηθείτε εδώ κι εδώ τι εστί βερύκοκο!

Αυτή τη φορά όμως ανυπομονώ, διότι η εμπειρία θα είναι πολύ διαφορετική αφού θα επανδρώνουμε το κέντρο λήψεως αποφάσεων με πιο light -ελπίζω- συνθήκες διαβίωσης. Άλλωστε είναι μόλις 4 βράδια και τείνουν να μειωθούν. Ο καιρός, βέβαια, δεν μας βοηθάει ιδιαίτερα αφού μέσα σε μια ημέρα απλά γυρίσαμε το διακόπτη στο "ΧΕΙΜΩΝΑΣ".

Κατά τα άλλα ο έντονος ρυθμός στο γραφείο και η υπηρεσίες με κάνουν να ξεχνώ την απαλεψιά των τελευταίων Κ.Σ.. Μια που είπα γραφείο να μη λησμονήσω να αναφερθώ στο νέο Διευθυντή μας, με τον οποίο χτίζουμε μια σχέση αμφισβήτησης και μίσους... πρόκειται για έναν μέγιστο ¨ΨΑΡΑ" που έχει βαλθεί να αποδείξει ότι λουφάρω και δεν χορταίνει να του ταΐζω το "άκυρο" με το πατόφτυαρο... ο βρωμογιωτάς... μέσα σε αφήνω ρε... αϊ σιχτήρ με σύγχησε!!! Ωστόσο δε με πιάνει ούτε αυτός... απομένουν μόλις 14 κοτόπουλα και δεν προλαβαίνω να τα φάω ούτε αυτά!












Μεταξύ άλλων βγάλαμε και ένα μικρό χαρτζιλίκι από ένα απρόσμενο συνεργατικό στοίχημα: ΠΑΟ-ΙΝΤΕΡ: 0-2 και μάλιστα μέσα σε ένα Λόχο που μανιωδώς τζογάρει και πάει "κουβά".
















'Οχι, μην παρεξηγηθώ, το γεγονός ήταν τυχαίο, ο στρατός δεν κατάφερε να με νοτίσει τόσο πολύ: ακόμα είμαι άσχετος από μπάλα (όπως δεν άρχισα να πίνω καφέ ούτε να καπνίζω κτλ.).

Λυπάμαι, Ε.Σ. αλλά έχασες!

Μοναδική μου έγνοια πλέον είναι να πάρω την άδειά μου από τη Μεραρχία και να μείνω αποσπασμένος εδώ μέχρι την τελευταία ημέρα.
Όσο σκέφτομαι ότι το Μάιο παρακαλούσα να με γυρίσουν στα Ρίζια...
Παρ' όλα αυτά από τότε έχουν αλλάξει τόσα πολλά... Όχι μόνο βελτιώθηκε η κατάσταση των υπηρεσιών αλλά στο στοιχειωμένο Διδυμότειχο έμελλε να γνωρίσω την "παρέα του στρατού", να γελάσω, να κλάψω, να τραγουδήσω, να φωνάξω, να μοιραστώ ψυχή.
Η σκέψη ότι η ημέρα της απόλυσης μπορεί να με βρει σε έναν "κρύο" θάλαμο να φορτώνομαι τα πράγματα και να φεύγω σαν κλέφτης μου φέρνει ανατριχίλα.
Τελικά, δεν αξίζει να πεις ΛΕΛΕ αν δεν υπάρχει κανείς να σε "ακούσει".

Αύριο αναμένω την μικρή "επιμένουσα" για μια τελευταία αδιαπραγμάτευτη επίσκεψη 24 ωρών...

Κατεβάζω ρολά!


_

ΠΕΡΙΠΟΛΑ ΜΕ ΚΑΒΒΑΔΙΑ... ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ

Χαλαρό Σαββατοκύριακο... ακόμα και μέσα...

αξέχαστη λάντζα με τον Μπουρ...











και διπλό περίπολο... που κάηκε μόλις ξεκίνησε.

Η ταχύτητα παλαίωσης είναι σχεδόν τρομακτική...

μια νυχτερινή βόλτα να ξεγελάσουμε την έφοδο

και να ακούσουμε Καββαδία κάτω από ένα ακόμα συννεφιασμένο φεγγάρι...

πυρομαχικά στο ντουλάπι, όπλα στο κρεβάτι και περιπολούμε τα όνειρά μας.

Κι έπειτα στρατός: ποτέ την Κυριακή!

Αραχτό λιώσιμο στην "παραλία" του Λόχου...












άκυρο στον ΑΥΔΜ, άκυρο στον Αρχιφύλακα!

ΕΞΟΔΟΣ

.

2 ΜΗΝΕΣ ΜΟΝΟ !

ΠΡΟΣΟΧΗ!
ΑΠΟΤΟΜΗ ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΚΣ ΑΠΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Αντί υποδοχής...

... μόλις μπήκα στο Λόχο, οι καλοί μου φίλοι μου σέρβιραν το πρώτο "ΑΚΥΡΟ" στο κρεβάτι!

Merci mes amis!

Πάμε παράταση!

Η σημερινή ημέρα επιπλέον άδειας είναι μια ευγενική προσφορά των απεργών του ΟΣΕ.

Ντιν-ντιν-ντιν...

Καμπανάκι!

...για το τέλος αυτής της μικρής μα τόσο γεμάτης άδειας.

...για την τελική ευθεία της θητείας.

...για το ξεκίνημα μιας ζωής που περίμενε 9 μήνες στην κατάψυξη.

,,,για την παιδική ανεμελιά που απειλείται με εξαφάνιση από μια ταχύρρυθμη καθημερινή ρουτίνα που δεν προσπερνά κανέναν.

Ανοίγω βήμα προς το Διδυμότειχο, την απόλυση, τη ζωή
και επιτέλους... φοβάμαι!

.

ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΦΩΣ !

Η επέμβαση ήταν μια ακόμη έντονη εμπειρία αλλά
όλα πήγαν καλά!
Οι πρώτες ώρες ήταν πιο δύσκολες από ότι περίμενα...
τελικά όμως άξιζε η μικρή ταλαιπωρία για το θαύμα της επόμενης μέρας!

Τώρα όλα στον κουβά...













ΥΓ.:Αποσύρομαι άμεσα από τον υπολογιστή... για όσο αντέξω!

΄

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ "GOLDENEYE"

Σε μισή ώρα μια ακτίνα λέιζερ θα τέμνει τον κερατοειδή μου και θα τον ανοίγει σαν να αφαιρεί "το τυρί από το τόστ".

Ακούγεται ανατριχιαστικό αλλά ευτυχώς θα κρατήσει λίγα δευτερόλεπτα.

Μετά θα αποχαιρετήσω τους γυάλινους "κολλητούς" μου











και θα βλέπω τον κόσμο με άλλο μάτι...

ΒΙΤΣΙΟΖΙΚΑ Κ.Σ.

Φτάσαμε στις 69 ημέρες...



Τα κ.σ. γίνονται σέξι
και όποιος αντέξει!