Η εβδομάδα αυτή εξαφανίστηκε στη δίνη της προετοιμασίας του "Παρμενίωνα", της μεγάλης στρατιωτικής άσκησης μετά σκηνακίων που προβλέπεται να ξεκινήσει από Δευτέρα...
Ω, ναι... σκηνάκια και πάλι!
Για θυμηθείτε εδώ κι εδώ τι εστί βερύκοκο!
Αυτή τη φορά όμως ανυπομονώ, διότι η εμπειρία θα είναι πολύ διαφορετική αφού θα επανδρώνουμε το κέντρο λήψεως αποφάσεων με πιο light -ελπίζω- συνθήκες διαβίωσης. Άλλωστε είναι μόλις 4 βράδια και τείνουν να μειωθούν. Ο καιρός, βέβαια, δεν μας βοηθάει ιδιαίτερα αφού μέσα σε μια ημέρα απλά γυρίσαμε το διακόπτη στο "ΧΕΙΜΩΝΑΣ".
Κατά τα άλλα ο έντονος ρυθμός στο γραφείο και η υπηρεσίες με κάνουν να ξεχνώ την απαλεψιά των τελευταίων Κ.Σ.. Μια που είπα γραφείο να μη λησμονήσω να αναφερθώ στο νέο Διευθυντή μας, με τον οποίο χτίζουμε μια σχέση αμφισβήτησης και μίσους... πρόκειται για έναν μέγιστο ¨ΨΑΡΑ" που έχει βαλθεί να αποδείξει ότι λουφάρω και δεν χορταίνει να του ταΐζω το "άκυρο" με το πατόφτυαρο... ο βρωμογιωτάς... μέσα σε αφήνω ρε... αϊ σιχτήρ με σύγχησε!!! Ωστόσο δε με πιάνει ούτε αυτός... απομένουν μόλις 14 κοτόπουλα και δεν προλαβαίνω να τα φάω ούτε αυτά!
Μεταξύ άλλων βγάλαμε και ένα μικρό χαρτζιλίκι από ένα απρόσμενο συνεργατικό στοίχημα: ΠΑΟ-ΙΝΤΕΡ: 0-2 και μάλιστα μέσα σε ένα Λόχο που μανιωδώς τζογάρει και πάει "κουβά".
'Οχι, μην παρεξηγηθώ, το γεγονός ήταν τυχαίο, ο στρατός δεν κατάφερε να με νοτίσει τόσο πολύ: ακόμα είμαι άσχετος από μπάλα (όπως δεν άρχισα να πίνω καφέ ούτε να καπνίζω κτλ.).
Λυπάμαι, Ε.Σ. αλλά έχασες!
Μοναδική μου έγνοια πλέον είναι να πάρω την άδειά μου από τη Μεραρχία και να μείνω αποσπασμένος εδώ μέχρι την τελευταία ημέρα.
Όσο σκέφτομαι ότι το Μάιο παρακαλούσα να με γυρίσουν στα Ρίζια...
Παρ' όλα αυτά από τότε έχουν αλλάξει τόσα πολλά... Όχι μόνο βελτιώθηκε η κατάσταση των υπηρεσιών αλλά στο στοιχειωμένο Διδυμότειχο έμελλε να γνωρίσω την "παρέα του στρατού", να γελάσω, να κλάψω, να τραγουδήσω, να φωνάξω, να μοιραστώ ψυχή.
Η σκέψη ότι η ημέρα της απόλυσης μπορεί να με βρει σε έναν "κρύο" θάλαμο να φορτώνομαι τα πράγματα και να φεύγω σαν κλέφτης μου φέρνει ανατριχίλα.
Τελικά, δεν αξίζει να πεις ΛΕΛΕ αν δεν υπάρχει κανείς να σε "ακούσει".
Αύριο αναμένω την μικρή "επιμένουσα" για μια τελευταία αδιαπραγμάτευτη επίσκεψη 24 ωρών...
Κατεβάζω ρολά!
_
1 σχόλιο:
Αυτό που δε θα περίμενα με τίποτα ήταν να παίξεις στοίχημα. Αν την άλλη φορά έχετε τέτοια έμπνευση ενημερώστε και εμάς
Δημοσίευση σχολίου