... ο υπεραισιόδοξος έφηβος περίμενε να ακουστεί.
Και περιμένοντας πέρασαν χρόνια !
(Ακολουθεί μια παραληρηματικά βαθυσκοπική εξομολόγηση [πλάγια γράμματα] που άνετα μπορείτε να παραλείψετε γιατί δεν βγάζει νόημα για τους μη μυημένους. Συγχωρέστε με αλλά στο προσωπικό μου φανταρολόγιο έπρεπε να υπάρχει.)
«Οι καλοκαιρινές διακοπές είχαν μόλις τελειώσει και ροκάνιζα έναν άστατο Σεπτέμβριο, γυρεύοντας αφορμή για θαλασσινή Λούφα (ωχ, αρχίσαμε τα φανταρίστικα). Δεν ήταν και δύσκολο γιατί από την εκμετάλλευση που κάποιοι ακόμα θεωρούν ‘εργασία’ είχα απομακρυνθεί (εκών-άκων δεν έχει σημασία, το αποτέλεσμα ήταν σωστό και η κίνηση πιθανώς αργοπορημένη) και το Πανεπιστήμιο βρισκόταν στην ‘εξεταστική’. Για μερικούς (πολύ) μελλοντικούς διδάκτορες αυτό σημαίνει κάποιες χαλαρές επιτηρήσεις, ίσα-ίσα να εκτονώνονται τα κόμπλεξ. Συνεπώς, το momentum ήταν ιδανικό για συγγραφή διατριβής. Σε αυτό συμφωνούσαν όλοι … πλην εμού. Διότι ως γνωστόν ‘έξω από το χορό πολλά τραγούδια λένε’.
Εδώ θα μπορούσα να αραδιάσω χιλιάδες δικαιολογίες (πολλές από αυτές θα ήταν βάσιμες) αλλά στο τέλος ο καθένας θα σκεφτόταν απλά ότι είμαι ένας ρίψασπις της Επιστήμης. Οκ, δεν το παίρνω κατάκαρδα, αλλά θα προσθέσω ‘όχι και ρίψασπις της ζωής’. Όταν είσαι δέκα χρόνια χωμένος στα βιβλία, δεν έχεις ουσιαστικά δουλειά, ούτε δική σου οικογένεια και αγωνίζεσαι με ρομαντισμό για την επιστημονική πρόοδο, όπως την ορίζει μια συγκεκριμένη ακαδημαϊκή κλίκα που θέλει απλά να σε ξεζουμίσει οφείλεις να θέσεις ένα χρονικό όριο αντοχής στο να βλέπεις τη ζωή να σε προσπερνάει. Καλώς ή κακώς η δική μου προθεσμία ήταν βραχεία και έληξε ή έστω εγώ δεν ήμουν συνεπής. Δεν πρόκειται όμως να εγκλωβιστώ στη δίνη αυτής της ασυνέπειας. Προτιμώ να ρισκάρω το ‘μεγάλο επιστημονικό στόχο’, αναβάλλοντας τον για αργότερα. Η ζωή δεν αναβάλλεται.»
(Αυτό αναγκαστικά σημαίνει ότι και ο στρατός δεν αναβάλλεται άλλο. Δε θα εξηγήσω το αυτονόητο ‘γιατί’. Όποιος διαφωνεί να μου το πει.)
Με την λιτότατη τραγουδιστική σκέψη ότι ‘Δεύτερη Ζωή Δεν Έχει’, η απόφαση πάρθηκε ξαφνικά μια νύχτα του Σεπτέμβρη και ανακοινώθηκε άμεσα στη ‘μικρή καρτερική μου αγάπη’ (εις το εξής ‘Μικρή’). Δεν χρειαζόμουν έγκριση, αλλά την έλαβα. Λίγα πρωινά αργότερα και σε μια ημερομηνία που δε θέλησα να συγκρατήσω, βρισκόμουν με την απαραίτητη χαρτούρα μου υπό μάλης στο Α΄ Στρατολογικό Γραφείο Θεσσαλονίκης με στόχο την Πρόωρη Διακοπή της Αναβολής, που άνετα με πήγαινε ως το 2010.
Όταν έφτασα, στην είσοδο παρέλαβε το αυτοκίνητο ένας παρκαδόρος στα χακί και μία δίμετρη ξανθιά ΕΠΟΠ με οδήγησε ως την πόρτα του Διευθυντή αφού μου πρόσφερε μια δροσιστική γρανίτα από πεπόνι. Ο Διευθυντής σηκώθηκε από την καρέκλα του και μου έκανε μια θερμή χειραψία. Μου πρόσφερε κάθισμα, με ρώτησε με τι ασχολούμαι και με παρότρυνε να μην εγκαταλείψω την Επιστήμη. Ανεπιτυχώς θέλησε να με αποτρέψει από την απόφασή μου και τελικά με βοήθησε να συμπληρώσω τα απαραίτητα έντυπα. Αποχαιρετώντας με, με ευχαρίστησε συγκινημένος και καθαρίζοντας τα γυαλιά του με τη μάλλινη χακί γραβάτα, μου ζήτησε να το ξανασκεφτώ και αν το μετανιώσω να τον ειδοποιήσω. Του έριξα μια τελευταία αποφασιστική ματιά και ψέλλισα ένα ‘Δε θα χρειαστεί’ ενώ αφηνόμουν και πάλι στην καθοδήγηση της ξανθιάς φανταρίνας. Εκείνη γύρισε και μου είπε με νόημα….
-Ξύπνα, καλέ, άντε σήκω, θα κλείσει η Στρατολογία. Δε θα προλάβεις
-Τι…τι έγινε; Όχι ρε γαμώτο…..
Θα ήθελα να κρατήσω αυτό το όνειρο ως ανάμνηση της στιγμής αλλά η πραγματικότητα είναι τόσο απογοητευτική που δε μου το επιτρέπει. Δε θα την περιγράψω όμως γιατί προφανώς είναι μια πολύ μικρή γεύση της στρατοπειθαρχόκαυλης ηλιθιότητας που με περιμένει μέσα στο στρατόπεδο. Θα περιοριστώ στο ρητορικό ερώτημα που μου δημιουργήθηκε αυθόρμητα εκείνη τη στιγμή: Αν είναι έτσι οι στρατιωτικοί που συναναστρέφονται καθημερινά με απλούς πολίτες κάθε λογής και βρίσκονται πιο κοντά στην κοινωνία, πως διάολο θα είναι αυτοί που είναι μέσα στο στράτευμα? Θα δούμε. Δεν ανησυχώ πάντως…θα κατεβάσω το διακόπτη της κρίσης που τόσα χρόνια προσπαθούσα να αποκτήσω και θα είμαι εντάξει… ελπίζω!
Τελικά η διακοπή της αναβολής επετεύχθη, αφήνοντας την πρώτη μέρα ένα αόριστο συναίσθημα αμηχανίας. Μου πέρασε την επομένη.
Τώρα αναμονή για το χαρτί…. Η κατάταξη προβλέπεται το Φλεβάρη του 2008.
