10 κ.σ....

Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει!

Χυμένος στη γαλαρία του τελευταίου θλιμμένου ΚΤΕΛ επιστρέφω "μέσα" πλήρως αποστρατικοποιημένος. Η σκέψη μου είναι ακόμα "πίσω", στη χθεσινή πρώτη νύχτα στο νέο μας σπίτι και στη μικρή καρτερούσα για άλλες 11 νύχτες. Δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα που θα βρίσκομαι σε λίγες ώρες και τα συναισθήματά μου είναι τελείως αδιάφορα.

Η κούραση των τελευταίων ημερών αρχίζει να βγαίνει στην επιφάνεια τώρα που είμαι αδρανοποιημένος στο λεωφορείο. Ίσως, τελικά, οι επόμενες χακί ημέρες να είναι οι τελευταίες διακοπές μου.

Η ορθή χρήση των πραγμάτων και η ορθή κρίση των γραμμάτων

Χωρίς ανάσα, από το πρωί ως τα μεσάνυχτα στήνουμε το νέο μας σπίτι με ενθουσιασμό και μεράκι που καλύπτουν κάθε άλλη ανάγκη. Έτσι κάπως ξεχάστηκε ο στρατός και δίχως να το καταλάβω πλησίασε η ώρα της ολιγοήμερης επιστροφής.












Ωστόσο το χακί χρησιμοποιήθηκε όπως του πρέπει στο βάψιμο του σπιτιού.

Πέρασε και η εθνική μας εορτή με ένα μεγάλο "ΟΧΙ" στις στρατιωτικές φανφάρες και μπορώ να λέω πλέον ότι αν και ταπεινός πεζικάριος δε συμμετείχα σε καμία παρέλαση, μένοντας πιστός στις επιλογές και τις απόψεις που είχα από μαθητής. Ομολογώ όμως ότι πρώτη φορά αφιέρωσα 2 λεπτά χαζεύοντας τα Μ113 στην τηλεόραση μέσα σε ένα άδειο ταχυφαγείο, περιμένοντας ένα βραστό ρύζι πακέτο, φορτωμένος με σακκούλες ως τ΄αυτιά, λοξοκοιτώντας 2 μεσήλικες θαμώνες που είχαν αποσβολωθεί από τη μιλιτέρ μαγεία κοιτώντας με ανοιχτό το στόμα. Κρέμασα το ρύζι στο περισσευούμενο μικρό δαχτυλάκι, έκλεισα και το δικό μου στόμα και δραπέτευσα μέσα από το πηχτό γκροτέσκο του πλάνου.

Μετά από αρκετές μέρες μακριά από τον υπολογιστή εν γένει βρήκα τη χρονική χαραμάδα να ρίξω μια συνολική ματιά στο φανταρολόγιο με αφορμή το σχόλιο του συμπάσχοντα tomahoc. Ένα απίστευτο μωσαϊκό συναισθημάτων ξεδιπλώθηκε μπροστά μου ανασύροντας ποικίλες μνήμες, έντονες στιγμές, γέλιο και δάκρυ. Είμαι πραγματικά ευτυχισμένος που αυτό το φανταρολόγιο μένει ως πρωτότυπη παρακαταθήκη της θητείας.

Δεν έχει φτάσει ακόμα η ώρα του απολογισμού αλλά η στιγμή με υποχρεώνει να πω ότι όλο το υλικό του φανταρολόγιου δεν έχει να φοβηθεί διαχρονικά καμία απειλή διότι δεν έχει ταυτότητα ούτε αποκαλύπτει άλλες ταυτότητες, δεν θίγει πρόσωπα και υπολήψεις, δεν παραβιάζει κανένα στρατιωτικό απόρρητο και πάνω από όλα όσο αληθινό και αν είναι δεν παύει να έχει μυθοπλαστικό χαρακτήρα και να παραμένει επιτηδευμένα ανώνυμο.

Το Διαδίκτυο είναι πλημμυρισμένο με αντιστρατιωτικό υλικό, παράπονα και ύβρεις. Το φανταρολόγιο είναι αυθόρμητο αλλά παραμένει "καθαρό" και προσεχτικά θωρακισμένο.
Γι΄αυτό το λόγο και για πολλούς άλλους το αγάπησε πρώτα ο γράφων και οι οικείοι του και έπειτα άλλοι 5.000 αναγνώστες.

Συνεπώς, Κύριοι... μην παλεύετε με χίμαιρες!
Αναζητήστε αληθινούς εχθρούς εκεί που γνωρίζετε και όχι στην ελεύθερη μπλογκόσφαιρα που δεν αντέχετε να κρίνετε ορθά!


.

ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΕΕΕ???

Σίγουρα αυτές δεν είναι οι τελευταίες διακοπές της ζωής μου... αυτόν τον τίτλο διεκδικούν μάλλον οι αμέσως προηγούμενες!

Την αποτοξίνωση των πρώτων ημερών δεν ακολούθησε περίοδος χαλάρωσης. Εδώ και δέκα ημέρες η προετοιμασία ένταξης στην (πολιτική) ζωή ανέπτυξε ταχύτητα απορροφώντας τον πολύτιμο χρόνο των ημερολογιακών εξομολογήσεων.

Ήδη βρέθηκε το most wanted διαμέρισμα που θα στεγάσει το νέο μας ξεκίνημα με τη μικρή μελλοσυζούσα, μα έχουμε πολύ κόπο μπροστά μας για να το κάνουμε "σπίτι μας".

Καμιά φορά λυγίζω μπροστά στα προβλήματα που βλέπω να πλησιάζουν κυκλωτικά μα ΠΟΤΕ δεν πέρασε από το νου μου η σκέψη που φοβόμουν... ότι στο στρατό θα ήταν καλύτερα... η ζωή έξω από τη γυάλα είναι τόσο θελκτικά επικίνδυνη, που αρχίζω να σκέφτομαι μήπως αποφύγω ακόμα και τις 10 τελευταίες μέρες στο στρατό με μια μαϊμού-αναρρωτική άδεια... πιστεύω όμως ότι στο τέλος θα με κερδίσει ο αποχαιρετισμός των "συντρόφων" (τώρα που το σκέφτομαι από εδώ έξω, πιο σωστό είναι το "συν-τρόφιμοι").

Συνειδητοποιώ, επίσης, ότι παρά την πολυήμερη φανταρολογιακή απουσία μου, είναι η ανάγκη που με έφερε τελικά μπροστά στον υπολογιστή, να ξαραχνιάζω βρίσκοντας "ζωή στα μαύρα τα μεσάνυχτα" (τι ποιοτικό limit down;). Όπως φαίνεται, μέσα από αυτό το χακί ημερολόγιο, που αποτέλεσε σημαντικό στήριγμα στη θητεία μου, απέκτησα έναν ακόμη ηλεκτρονικό εθισμό που δύσκολα θα αποβάλω. Επί ιστοχάρτου, λοιπόν, βρίσκονται ήδη κάποιες ιδέες για να ικανοποιήσω τη νέα μου έξη αλλά και την επιθυμία μερικών που αναρωτιούνται "τι θα απογίνουν τώρα χωρίς φαντάρους".

Υπομονή... όταν έρθει η ώρα θα υπάρξει σχετική ενημέρωση.

ΦΑΝΤΑΡΙΚΟ ΤΑΝΓΚΟ

Πέρασε μία εβδομάδα άδειας και συνειδητά απείχα από το φανταρολόγιο σε μία προσπάθεια αποτοξίνωσης από κάθετι χακί.

Εκτός από 2 αφηγήσεις σχετικά με το σήριαλ της άδειας και μία εισερχόμενη μεταμεσονύχτια κλήση απευθείας από το κλειδωμένο "Λεωφορείο ο Πόθος", το εγχείρημα πέτυχε.
Η ζωή ακολούθησε απόλυτα πολιτικούς ρυθμούς και η προσαρμογή ήταν εντυπωσιακή. Στις προηγούμενες μικρές άδειες διατηρούσα πάντα μια επιφύλαξη... το στρατόπεδο παραμόνευε και ουσιαστικά ποτέ δεν άφησα τον εαυτό μου να παρασυρθεί από αυτήν την ψευδαίσθηση ελευθερίας. Δεν ξενυχτούσα πολύ, ούτε ξυπνούσα πολύ αργά από φόβο μη βγω τελείως εκτός προγράμματος. Ακόμα και τις καθημερινές συνήθειες-ανάγκες (τουαλέτα, μπάνιο, μεγάλο κρεββάτι κλπ.) δεν άφηνα τον εαυτό μου να τις απολαύσει. Η στάση αυτή ήταν προφανώς ασυνείδητη ή ενστικτώδης γιατί πολλές φορές μου προκαλούσε και μένα την απορία: μήπως συνήθισα τόσο τη στρατοταλαίπωρη ζωή που δε θα μπορέσω να ξαναβρώ τη χαμένη άνεση του σπιτιού μου?

Ο φόβος μου αποδείχτηκε μάλλον ηλίθιος. Επιστρέφοντας πλέον με τον αέρα της επερχόμενης απόλυσης και 30 ημέρες για τις τελευταίες διακοπές της ζωής μου -όπως τρομακτικά τις χαρακτήρισε ο οφθαλμίατρός μου- όλα μπήκαν στη θέση τους: ενδεικτικά αναφέρω ότι είναι 6:00 το πρωί και γράφω... πριν κοιμηθώ.

Λίγες ώρες νωρίτερα επιστρέψαμε από το Φεστιβάλ Τραγουδιού όπου ανάμεσα στους 16 υποψήφιους διαγωνίζονταν και οι δικοί μας "18 παρά τέταρτο"... καλή τους επιτυχία στον τελικό του Σαββάτου. Ωστόσο δεν μπορεί να ξεκολλήσει από το μυαλό μου εκείνο το "Φανταστικό Τανγκό" του νεαρού Αλέξανδρου Γούδα.

Στην καρέκλα ξεκουράζεται διπλωμένη και φρεσκοσιδερωμένη η ξέθωρη παραλλαγή μου... θα τη ζητήσω σε ένα τελευταίο χορό πριν το ξημέρωμα, αφιερωμένο στον Ε.Σ.:

"Μα εσύ δε μένεις πια εδώ
και αφού πολύ σε νοσταλγώ,
σε προσκαλώ σ' ένα...
φανταρικό τανγκό"


ΥΓ: Λες να 'ναι αλήθεια οι τελευταίες διακοπές της ζωής μου?

.

ΒΓΑΙΝΩ... ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΑΡΓΗΣΩ

30... να τ' αφήσω?
Όλες δικές μου είναι ρε, δε θέλω να μου χαρίσετε τίποτα!
Έτσι, αβίσματα, ξεβρακώθηκε η καταπληκτική σας ΟΡΓΑΝΩΣΗ ανίκανοι καραβανάδες! Πόσο πολύ σας χάλασε που μετά από τόσο "χειρουργείο" πάνω στο αδειόχαρτό μου δεν μπορέσατε να πέσετε κάτω από τις 30 ημέρες.
Κι έτσι απρόσμενα, όπως όλες οι καμπές της θητείας μου, άγγιξα τα όρια της απόλυσης και αδυνατώ να το συνειδητοποιήσω ακόμα.
Βαδίζοντας το "δρόμο της απώλειας" σκέφτομαι το συνοδοιπόρο Μπουρ που δικαιολογημένα πικραίνεται μπροστά στην απίστευτη εμπλοκή που πολιορκεί το Λόχο και νιώθω ότι εγκαταλείπω το πλοίο λίγο πριν τη φουρτούνα. Εν μέρει λυπάμαι, αλλά η ζωή είναι έξω.
Φεύγω και σας περιμένω!
Έρχομαι μικρή ανυπομονούσα!
Κράτα τη Ζουζού ξύπνια!

Σ' αναμμένα κάρβουνα!

Εδώ και 2 ημέρες αιτήθηκα μια κολοσσιαία άδεια που προκάλεσε σεισμό και εγκεφαλικά. Μέχρι τώρα μου ψήνουν το ψάρι στα χείλη και μαγειρεύουν το ψαλίδισμα των ημερών.
Στο μεταξύ, σαράντισα τα κ.σ. μου εγκλωβισμένος σε ένα νέου τύπου 24ωρο ΤΑΕ με τις αρβύλες κολλημένες στα πόδια.
Αναμένω... αναμμένος!