It's CAMPING time!!!

Η απόφαση πάρθηκε!

Φεύγουμε καρδιά μου, τ' αποφάσισαν!

Τη Δευτέρα ξεκινάει το Δωδεκαήμερο Ασκήσεων, δηλαδή τα γνώστα σε όλους "σκηνάκια".

Το Σχολείο μας θα κάνει πάλι τη διαφορά συμμετέχοντας μόνο για 5 ημέρες ή μάλλον για 4 βράδια. Παρασκευή πρωί επιστρέφουμε για να συνεχίσουμε την εκπαίδευση, η οποία θα διαρκέσει μέχρι τις 18 Απριλίου. Αμέσως μετά ακολουθούν οι άδειες για το Πάσχα.
Καλά... μέχρι τότε βλέπουμε!

Στο μεταξύ προετοιμαζόμαστε πυρετωδώς για την κατασκήνωσή μας, η οποία θα λάβει χώρα σε μία "άκρως τρελή και απόρρητη" τοποθεσία της Γκατζολοχώρας.

Βαστάτε Τούρκοι τ' άρματα!!!

Υ.Γ.1: Το Φανταρολόγιο θα παραμείνει κλειστό το προσεχές ΣΚ διότι η μικρή μου "πλέκουσα" πήρε τη μεγάλη απόφαση να κάνει το μακρύ ταξίδι του ερχομού και θα είμαι καθ' όλη την έξοδό μου αφοσιωμένος σε βαθύτατες αναλύσεις της γυναικείας ψυχής.

Υ.Γ.2: Καλωσορίζω στο Εβρο-Χυμείο τους νεοαφιχθέντες, απευθείας από τα τσικό της Ροδόπολης, Δοιρά και Εφραίμ.

Υ.Γ.3: Ελπίζω η επόμενη σύντομη SMSική ανταπόκριση να είναι από το σκηνάκι του πόνου.
Μέχρι τότε ξεκλειδώστε και πετάξτε τα κλειδιά...
ΦΥΛΑΩ ΕΓΩ!!!

Με το λουκάνικο στην Πλάτη

Καλά να πάθω!

Αφού παραπονιόμουν ότι βαριέμαι, ο καλός Ελληνικός Στρατός με φρόντισε άμεσα.

Την Τετάρτη το πρωί, τη στιγμή που βρισκόμασταν σε Γενικό Συναγερμό με όπλο-κράνος-εξάρτηση και γεμάτα λουκάνικα στις λάσπες, με άρπαξαν άρον-άρον μέσα από το ερπυστριοφόρο (κοινώς παπάκι) και με έχωσαν σε ένα Στάγερ (στρατιωτικό φορτηγό) μαζί με άλλους 6. Όλοι φορτωμένοι με όλα μας τα πράγματα συν τρεις κουβέρτες, σεντόνια, μαξιλάρια, σκηνή ξεκινήσαμε για το "σχολείο". Στο δρόμο ξεφορτώσαμε και φορτώσαμε πολλούς για να καταλήξουμε 15 νωματαίοι για Πλάτη, τελευταία στρατιωτική Μονάδα πριν τα σύνορα. Όλο και πιο πάνω πηγαίνω και δε μ΄αρέσει... Όσο ψηλότερα πάντως, τόσο πιο χύμα!
Στο πολυτελές Χυμείο της Πλάτης έμελλε να γίνουμε Πολυβολητές.
Καθαροί θάλαμοι και τουαλέτες, Μαγειρεία με επιλογή τριών φαγητών και σεφ με σκούφο, Κ.Ψ.Μ. (διαβάζεται πλέον "Κέι Ψι Εμ") με φούρνο, σαντουιτσάδικο, περίπτερο, Κουρείο, Πινγκ-Πόνγκ, πλάσμα TV, βιντεοπροβολέα και Ίντερνετ (κάπου εκεί διαπίστωσα ότι το ΓΕΣ έχει απαγορεύσει την πρόσβαση στο φανταρολόγιο από το στρατόπεδο).

Η κατάσταση θυμίζει απεγνωσμένα πενταήμερη...
Εμάς ως εκπαιδευόμενους δεν μας πιάνει σχεδόν τίποτα προς το παρόν... λες και είμαστε αόρατοι. Σήμερα το πρωί βγήκαμε για μια γυμναστική της πλάκας και στην ταγματική αναφορά μας ξέχασαν τελείως. Αφού έφυγαν όλοι οι λόχοι κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί μας... αφού περιμέναμε σε τριάδες κανά μισάωρο μόνοι μας, διαλυθήκαμε αυτοβούλως προς το Κ.Ψ.Μ., όπου εκπαιδευτήκαμε στη Δηλωτή και τη Μπλόφα.

Κατά το μεσημέρι μου ανέθεσαν καθήκοντα Λοχία Υπηρεσίας (κοινώς "οργάνου"), δηλαδή με βάλαν τσοπάνη στο κοπάδι των 15 "μαθητών". Στις 18.00 προβλέπεται έξοδος, για να ξεκουραστούμε μετά από το κουραστικό μάθημα. Δυστυχώς δε θα μπορούσαν όλα να είναι τέλεια... η Πλάτη είναι μια ερημιά με ένα all-in-one μαγαζί, από το οποίο γράφω αυτή τη στιγμή! Πάλι καλά θα μου πεις... ας μην είμαι αχάριστος!

Συφάνταροι και Μελλοφάνταροι,
Live your myth in Πλάτη!

Ζωάααααρα!

ΚΑΒ(Υ)ΛΙ... ΑΚΥΡΟ

Ω, ναι! Είναι αλήθεια...
Πρώτα ακυρώθηκε η Καβύλι ως προορισμός και μου έφυγε ένα τεράστιο βάρος και λίγο αργότερα αναβλήθηκε η εκπαίδευση μέχρι να έρθουν και άλλοι νέοι, που έμειναν στα Κέντρα για την παρέλαση.
Από Πέμπτη βλέπουμε.

Στο μεταξύ έχω βαρεθεί να σέρνω το κορμί μου άσκοπα!
Σάββατο, Κυριακή έξω όλη μέρα... Δευτέρα, μετά από λίγη εκπαίδευση, εξοδούχος από τις 6 και την Τρίτη πάλι έξω θα είμαι από το πρωί... Ε τι να κάνεις τόσες ώρες... Βαρέθηκα μέχρι και το Ίντερνετ... και βέβαια αυτό πρέπει να λέει πολλά στους γνωρίζοντες.

Αύριο θα προσπαθήσω να ανεβάσω καμία φώτο.

Γενικώς:
Μην ανησυχείτε!
ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΩ ΑΚΟΜΗ!!!

Ανταπόκριση από Ορεστιάδα

Στα Ρίζια φτάσαμε μαζί με φαντάρους από άλλα στρατόπεδα την Παρασκευή το βράδυ και από την πρώτη υποδοχή του ΑΥΔΜ (επόπτη) κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι μάλλον καλά: "Φέρτε μερικές καρέκλες να κάτσουν τα παιδιά, τόσο δρόμο κάνανε!"

Πράγματι η κατάσταση είναι αρκετά χαλαρή όσον αφορά την εκπαίδευση, τις αναφορές, τις επιθεωρήσεις και τα υπόλοιπα προβλεπόμενα. Οι παλιότεροι είναι επίσης πολύ φιλικοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν όπως μπορούν. Ο θάλαμος είναι πολύ πιο άνετος αλλά ο Λόχος συνολικά και ειδικά οι τουαλέτες δεν είναι υπόδειγμα καθαριότητας. Οι υπηρεσίες φαίνεται να μοιράζονται καλά και πριν έρθουμε εμείς πήγαιναν μία μέσα, μία έξω. Εμείς προς το παρόν είμαστε απαλλαγμένοι από υπηρεσίες καθώς προβλέπεται μία εβδομάδα προσαρμογής. Συνεπώς είμαστε όλο το ΣΚ έξω. Χτες ξεναγηθήκαμε στα Ρίζια τα οποία είναι τριπλάσια από τη Ροδόπολη κι έχουν όλα τα απαραίτητα από Ίντερνετ-καφέ μέχρι Πλυντήρια-Στεγνωτήρια. Είναι αγκιστρωμένα πάνω στον ποταμό Άρδα και νοιώθεις τυχερός (κατά μία έννοια) που η στρατιωτική μοίρα σου δίνει τη δυνατότητα να πιεις ένα καφέ στις όχθες του.
Σήμερα το πρόγραμμα είχε Ορεστιάδα, 15-20 χλμ. απόσταση και βέβαια δεν προβλέπεται για την έξοδό μας. Αλλά τι τα θες, όλοι εδώ έρχονται και κανείς δεν τους ελέγχει. Η πόλη συναγωνίζεται τη ρυμοτομία της Σπάρτης και κατά την προσωπική μου άποψη κερδίζει άνετα. Δεν έχει καμιά γραφικότητα, νεόκτιστη είναι αλλά πολλή βολική για να τη γυρίσεις. Τόσο βολική που δεν έχει ούτε ένα φανάρι στους δρόμους... πραγματικά όμως κανένα!!!

Η μεγάλη μου αγωνία είναι για αύριο: είναι πολύ πιθανό μόλις άρχισα να προσαρμόζομαι να με στείλουν κατευθείαν για εκπαίδευση Πολυβολητή στην Καβύλη που βρίσκεται παραδίπλα αλλά δεν έχει καμία σχέση με τα Ρίζια. Είναι ένα τεράστιο στρατόπεδο με πολλά τάγματα, όπου ο χαμηλότερος βαθμοφόρος είναι λοχαγός και βαράς όλη μέρα προσοχές και τρως φυλακές για το παραμικρό. Όλα προβλεπόμενα καθώς απότελεί πρότυπο στρατόπεδο στην Ελλάδα και η εκπαίδευση στην τσίτα. Κατά την είσοδο σε ξεβρακώνουν σχεδόν στο ψάξιμο και ο Διοικητής λένε πως σε κάνει να ψιλοχεστείς. Ο θεολόγος που αφήσαμε εκεί τις προάλλες για την μετάθεσή του, ζήτησε ήδη αναβολή... δεν υπερβάλλω... φεύγει κανονικότατα.
Εύχομαι να με στείλουν πουθενά αλλού ή να μη με στείλουν καθόλου αλλά δεν βλέπω να πιάνουν οι ευχές. Τα άλλα δε με ανησυχούν... πιο πολύ σκέφτομαι τα χίλιαδυο μη προβλεπόμενα που κουβαλάω και δεν ξέρω που θα τα χώσω για να μη φάω φυλακή με το καλημέρα σας. Δε βαριέσαι ένας μήνας θα είναι θα περάσει...

Αύριο είναι η μέρα της κρίσης!
Μέχρι τότε ...
καταδύομαι!

Παγκόσμια ημέρα ποίησης

Είμαστε 12 και πάμε...
Σάκοι, λουκάνικα, κορμιά,
η Καναδέζα κρύο δέρμα
κι ο Νουκ μπροστά φυλάει τα έρμα.

Ύπνος, αστεία, σκέψη πολλή,
παράξενη εναλλαγή.
Ο Νουρ απέναντι, μόνος μιλάει
αγχώνεται, λέει, που ο χρόνος κυλάει.

Ο Μπαζ ακούει στίχους ρ(ου)-π(ού)
κι ο Άζο παίζει σαν τη μαϊμού.
Ο θεολόγος κοιτά με τρέλα
και η μηχανή χτυπάει μπιέλα.

Ο Ρεβυθούλης κοιμάται Δίκαια,
ξύπνιος ο Άδης από τη Νίκαια.
Είναι άλλοι 5, από τον Τρίτο,
μόνος μου όμως πάω βάθος κήπο

Φεύγουν οι πρώτοι,
ευχή και δάκρυ.
Μακρύς ο δρόμος...
Ρίζια στην άκρη!

Πάμε γι' αλλού!

Σήμερα άφησα πίσω μου το 569 ΤΠ και το τιμημένο ΧΥΜΕΙΟ του ΛΥΤ,

που καμιά φορά ανθεί και ενίοτε διανυκτερεύει.

Τώρα ξεκινάει το μεγάλο ΕBΡΟ-TRIP...

ΒΡΑΣΕ ΡΙΖΙΑ !

Η αλήθεια είναι πως έμαθα τη μετάθεσή μου πριν 2 μέρες αλλά περίμενα να μου ανακοινωθεί επισήμως για να το χωνέψω...

Τελικά μου το ανακοίνωσα ο ίδιος μαζί με τις μεταθέσεις όλου του Λόχου.
Κάπου εκεί πείστηκαν και οι τελευταίοι ότι δεν είμαι το "βύσμα" που νόμιζαν.

ΡΙΖΙΑ λοιπόν!!!

Θα αφήσω τη μαγευτική Ροδόπολη και το 569 Τ.Π. για να συγκλονιστώ μπροστά στην εκθαμβωτική γοητεία του 508 Τ.Π. στο τριεθνές του Έβρου, δίπλα στην Αδριανούπολη (Εndire ala Turk).

Θα ήθελα να γράψω πολλά αυτή τη στιγμή αλλά έχω ένα τέταρτο στη διάθεσή μου να ντυθώ και να επιστρέψω στο στρατόπεδο για ένα τελευταίο βράδυ.

Σας χαιρετώ αλλά δεν σας αποχαιρετώ!

Κόκκινος Συναγερμός

Παρασκευή βράδυ... επιστροφή από μια αξεχαστη έξοδο για να δοκιμάσουμε τη φουρνιστή πίτσα της Ροδόπολης... και με το που μπαίνουμε μας μαζεύουν για Ταγματική Αναφορά... Τι πάθανε μωρέ βραδιάτικα?

Με την πίτσα 4 τυριών να κολυμπάει ακόμη στο στομάχι μαζευτήκαμε να ακούσουμε ότι και καλά η περίπολος είχε δει ένα ύποπτο αυτοκίνητο κοντά στο φράχτη!

Η απάντηση μας στον "οχτρό" ήταν άμεση... Με πάθος και εθνικιστικό παροξυσμό κληθήκαμε να ξυπνήσουμε όλη τη Ροδόπολη βροντοτραγουδώντας "Μακεδονία ξακουστή..." Και επειδή ο ΒΑΥΔΜ είχε μεγάλα κέφια έβαλε τους δύο λόχους να τραγουδάνε σε δύο χρόνους δημιουργώντας μια ανεπανάληπτη νυχτερινή χασμωδία. Ο μαέστρος ολοκλήρωσε το αριστουργηματικό του έργο με εντολή για αποχώρηση προς τους λόχους με τροχάδην... το αποτέλεσμα ήταν 200 μαλάκες να τρέχουν -άλλοι με πολιτικά (λόγω εξόδου) και άλλοι με παραλλαγές, άλλοι μεθυσμένοι και άλλοι παραταϊσμένοι- άπαντες αλαφιασμένοι μέσα στο στρατόπεδο. Καναδυο τελικά ξέρασαν φτάνοντας στο προάυλιο του Λόχου και ο εχθρός τράπηκε σε φυγή.

Αθάνατη Ελληνική Λεβεντιά!!!

3η Βολή - 300 μέτρα... τέλος

Σήμερα ολοκληρώσαμε και την τρίτη μας βολή με G3A3 από τα 300 μέτρα, παρόντος του Ταξίαρχου, ο οποίος έφτασε απροειδοποίητα και όλοι τσιτώθηκαν... τρελή βιτρίνα για χάρη του.

Το καλύτερο μέρος της ημέρας ήταν η επίστροφή από το βουνίσιο δρόμο όπου ξέμεινα μόνος ανάμεσα στους δύο λόχους και απόλαυσα τη διαδρομή χωρίς να μου πρήζει κανένας τα αυτιά: "Μη χαλάτε τις δυάδες .... Συμπληρώνετε μπροστά... Έλαααα... τρέχουμε τώρα!!!"
Βρε... άι σιχτήρ !!!

48 ΏΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΕΣ???

Δυστυχώς όχι!

Όπως λέει και ο Hawker είμαι έξω και την Καθαρά Δευτέρα…. σιγά-σιγά θα τις πάρουμε όλες τις αργίες…

Παρ’ όλα αυτά ο χρόνος έξω από το στρατόπεδο φεύγει αλύπητα… Αυτή τη στιγμή κάνω υπερωρίες αϋπνίας για να γράψω αυτές τις γραμμές (εντωμεταξύ αυτό το περιβόητο ρητό ότι «ο ύπνος μικραίνει τη θητεία» ακόμη δεν το έχω εφαρμόσει … μου είναι αδύνατον να κοιμηθώ «μέσα» πάνω από 6 ώρες –η αλήθεια είναι βέβαια πως δε σκοτώνομαι και στην εκπαίδευση).

Αυτή τη φορά διάβασα πιο άνετα (χρονικά) τα σχόλια και μπορώ να πω και δυο λόγια επ’ αυτών:

Καταρχήν χαίρομαι γιατί μάλλον στους περισσότερους αρέσει η ιδέα του φανταρολόγιου, πράγμα που μου δίνει επιπλέον κίνητρο για να το ενημερώνω. Φυσικά είναι λίγο δύσκολο (παρόλο που κάποιοι θα το ήθελαν) να ενημερώνεται πιο συχνά για καθαρά πρακτικούς λόγους.

Επίσης πρέπει να απολογηθώ και δημόσια στη μικρή μου «πλέκουσα» γιατί καμιά φορά γίνομαι λίγο μελό και τη στενοχωρώ, αλλά είναι μάλλον δύσκολο να αλλάξω στιλ, ειδικά τώρα… μέσα στο στρατόπεδο. Υπομονή!

Στο φίλο μου το «Ρόμπερσον» χρωστώ μια απάντηση διότι ποτέ δεν θα απέφευγα μια cine-πρόκληση του.
Όσον αφορά τα φετινά βραβεία, πολύ σύντομα θα πω ότι ήθελα την Γαλλιδούλα όπως και τον Άντερσον διότι όταν παρακολουθώ τα Όσκαρ δε χαίρομαι με τη «δικαίωση» αλλά με την ανατροπή-έκπληξη. Μεταξύ μας δε, οι Κοέν εμένα στο λαιμό μου κάθονται, αλλά μη βγει παραέξω και μας κράξει όλη η σινεφιλική κοινότητα που θίξαμε τα παιδιά-θαύματα(-ζαβάδια).

Όσο για την trivia-ερώτηση, πόσες ταινίες έχουν πάρει όσκαρ καλύτερης ταινίας, Σκηνοθεσίας και Σεναρίου συγχρόνως, πρέπει να πω ότι η απάντηση περιέχει πολλές ταινίες. Πέρσι που είχαμε το ίδιο φαινόμενο (Departed) είχα μπει στη διαδικασία να μετρήσω αλλά δεν το έκανα γιατί διαπίστωσα ότι ήταν αρκετές. Φέτος τις μέτρησα για χάρη σου, εξάγοντας το μαγικό αριθμό 40, δηλαδή ακριβώς στο 50% των βραβεύσεων. Πιο ενδιαφέρουσα ερώτηση θα ήταν σε πόσες τελετές κέρδισαν οι ίδιοι άνθρωποι το αγαλματάκι ως σεναριογράφοι, σκηνοθέτες και παραγωγοί της ίδιας ταινίας. Για να μη σε βάζω να ψάχνεις, εκτός από τη φετινή χρονιά που το κατάφεραν οι Κοέν, το έχουν καταφέρει και οι:

Peter Jackson (The lord of the rings: The return of the king, 2003)

Francis F. Coppola (The Godfather II, 1974)

Billy Wilder (The Appartement, 1960)

Χαιρετίσματα στην «κατάλευκη μα πένθιμη Ελβετία»!

(Υ.Γ.: Έτσι για πλάκα θα θέσω την γελοία μη κινηματογραφική trivia ερώτηση πότε, πού και φυσικά από ποιον γράφτηκε η τελευταία εντός «» φράση.)

Μέχρι την επόμενη φορά… καταδύομαι!

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ!

Η ενημέρωση αδράνησε για λίγες μέρες, οπότε επανέρχομαι και συγκεφαλαιώνω:
Η εβδομάδα που πέρασε ήταν αρκετά σημαντική καθώς περιείχε την πρώτη επιστροφή από άδεια....δεν παλεύεται η στιγμή που μπαίνεις ξανά στο στρατόπεδο... μέχρι τότε νομίζεις ότι οι 2 εβδομάδες που έζησες έγκλειστος ήταν απλά ένα διάλειμμα. Το βράδυ της Τρίτης όμως, περνώντας ξανά την Πύλη νοιώθεις πως κάποιος σου την έφερε. Πάντως το επόμενο πρωί βρίσκεις και πάλι τον βιαστικά αργό στρατιωτικό ρυθμό. Την Τετάρτη χρεώθηκε ο καθένας το όπλο του, ένα τυφέκιο G3A3, που μοιάζει περισσότερο με ρόπαλο παρά με όπλο και ήδη την Πέμπτη, χωρίς να χάσουν χρόνο, μας πήγαν για βολή από τα 100 μέτρα (βλ. φωτογραφία). Από εκείνη την ημέρα θα μου μείνει το πρωτόγνωρο αίσθημα του να ρίχνεις σφαίρες που σκοτώνουν (ακόμα κι αν βγαίνουν από "ρόπαλο"), η κουραστική πορεία μέχρι το πεδίο βολής που μου τρύπησε την κάλτσα και οι ανοησίες του τύπου "Τώρα νοιώθω άλλος άνθρωπος!", που άκουγα από αρκετούς. Την επόμενη μέρα ξεκίνησαν οι σκοπιές.... πρώτη σκοπιά δικιά μου στη θέση "ΜΝΗΜΕΙΟ" (σα στάση λεωφωρείου δεν ακούγεται?). Άλλη μια ενδιαφέρουσα εμπειρία αλλά δεν ειναι και για πολλές επαναλήψεις. Ό,τι και να λέω θα το επαναλάβω πολλές φορές. Ευτυχώς η ώρα περνάει γιατι είναι διπλοσκοπιά, δλδ. με ένα φαντάρο ακόμη. Έφοδος, αναγνώριση, συνθηματικά... ζήσαμε όλο το πακέτο.... κρύωσα κιόλας αλλά δεν καταλάβαινα τίποτα... το μυαλό μου ήταν στην 24ωρη άδεια που απέσπασα για να ψηφίσω στις εκλογές του Συλλόγου μας. Το Σαββατοκύριακο φάνηκε τόσο μικρό που δεν κατάφερα να γράψω στο φανταρολόγιο.
Έτσι κατέληξα σήμερα στην έξοδό μου να κάθομαι σε ένα Ίντερνετ Καφέ άλλης εποχής να γράφω ενώ οι υπόλοιποι με τραβολογάνε να πάω για ποτό (η συμπάθειά μου). Ξέχασα να αναφέρω ότι μαζί με τις σκοπιές ξεκίνησαν και οι έξοδοι.... οπότε όταν δεν έχει κάποιος υπηρεσία (σκοπιά, θαλαμοφύλακας, μαγειρεία) βγαίνει απογευματινή "βόλτα" για να "ζήσει το μύθο" του στη Ροδόπολη. Φανταρόπολη έπρεπε να τη λένε αφού ζει μόνο χάρις στους φαντάρους.

Αύριο ακολουθεί βολή στα 200 μέτρα και έξω βρέχει... αλλά τα "ψάρια" δε φοβούνται το νερό!

Από την ειδυλλιακή κουκίδα στα κοντινά σύνορα κρατάω την ανάσα μου στο χακί μου βυθό και στέλνω τους πολιτικούς μου χαιρετισμούς στην επιφάνεια.

Μπορεί να είμαι "ψάρι" αλλά τουλάχιστον κολυμπάω προς τα πάνω!