Σαρδέλες επ' ώμου!

Το σόου της απονομής διπλωμάτων (φωτ.1) και δεκανόσημων (φωτ.2) τέλειωσε νωρίς και δίχως απρόοπτα. Πριν το καταλάβουμε είχαμε γίνει Δεκανείς. Με το φίλο george προσπαθούσαμε να διακρίνουμε τους νέους ορίζοντες που ανοίγονται στη στρατιωτική ζωή μας ως Υπαξιωματικών του ΕΣ... (φωτ.3) Τελικά το μόνο που εντοπίσαμε ήταν το Στάγερ του άχαρου γυρισμού!
Με την άφιξη στα Ρίζια πολλοί κατάλαβαν απότομα πόσο μπαγιάτικη ήταν η σαρδέλα τους... το σκοπέτο τους περίμενε στην Πύλη!
Εμένα πάλι με περίμενε το αδειόχαρτο, παρέα με την ανανέωση της απόσπασής μου: την άλλη Παρασκευή η Μεραρχία με περιμένει.
Μέχρι τότε όμως... τα φώτα της νυχτερινής Θεσσαλονίκης προβάλλουν όλο και πιο έντονα πίσω από τα μεγάλα παράθυρα του ΚΤΕΛ αναγκάζοντας τον ΕΣ σε μια ταπεινωτική εξαφάνιση από τις σκέψεις μου.

ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ! Αναδιοργάνωση προ απαγκίστρωσης!

Λ.Υ.Β. ήταν και πέρασαν...
Αύριο το πρωί οι υποψήφιοι βαθμοφόροι θα ορκιστούν Δεκανείς ενώπιον του Στρατηγού, θα παρελάσουν και θα αποχωρήσουν για τις Μονάδες τους.

Για να φτάσουμε ως εδώ όμως πέρασε άλλη μία εβδομάδα εντατικής εκπαίδευσης, με πολύ περπάτημα, πάρα πολύ ιδρώτα και αρκετή ουσία. Ευτυχώς το Σαββατοκύριακο που μεσολάβησε κέρδισα με τη βολή μου την πρώτη μου 24ωρη άδεια, την οποία και ξεκοκκάλισα με την μικρή ταξιδεύουσα. Φυσικά όλα πληρώνονται στον Ελληνικό Στρατό και τις επόμενες μέρες ήμουν έγκλειστος λόγω υπηρεσίας. Οι ατέλειωτες ώρες "θαλαμοφυλίκι" πέρασαν με ευφάνταστες καλλιτεχνικές δημιουργίες όπως αυτή:

Παράλληλα, το προγραμμα είχε "Πυρ και κίνηση" με πραγματικά πυρά τη Δευτέρα, όπου λιώσαμε στο Ύψωμα Πετσοράχη μέχρι να το καταλάβουμε κραυγάζοντας "ΑΕΡΑΑΑΑ". Στο γυρισμό η θέα από το Στάγερ μας έκανε να ικετεύουμε για μια βουτιά...

Η Τρίτη ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες μέρες καθώς εκπαιδευτήκαμε στη χρήση χάρτη και πυξίδας... βέβαια είναι πιθανό κάποιοι από εμάς να γνωρίζαμε κάτι παραπάνω από τους εκπαιδευτές. Στη νυχτερινή εκπαίδευση της ίδιας μέρας κάθε διμοιρία αφέθηκε μόνη της στην αναζήτηση ενός τοπογραφικού σημείου βάσει συντεταγμένων, χάραξε διαδρομή και ξεκίνησε με φακό, πυξίδα και χάρτη να βρει το "χαμένο Στάγερ" που θα την επέστρεφε στο στρατόπεδο. Μετά από 2 ώρες νυχτερινής βουνίσιας πορείας στο σκοτάδι, η αποστολή εξετελέσθη επιτυχώς!

Την Τετάρτη ασκηθήκαμε στην άμυνα και την απαγκίστρωση υπό την πίεση του εχθρού. Η απαγκίστρωση είναι ο όρος που χρησιμοποιεί ο Στρατός για να μην πει την απαγορευμένη λέξη "οπισθοχώρηση". Ως Ομαδάρχης έλαβα πάλι τα εύσημα από τον Γιωτομπατσοδιμοιρίτη μας για το συντονισμό της ομάδας και την ορθή χρήση εντολών και πυρομαχικών κατά την απαγκίστρωση... η ατάκα του έμεινε μνημειώδης: "Έδειξες ότι έχεις εμπειρία παρόλο που δεν έχεις!". Δίχως μάχιμους συντρόφους, όμως, δε θα γινόταν τίποτα. Ανδρέα, Χρόνη, Στεβ, Μήτσο, Νίκο, George, Στεφ... Thank you guys!

Επειδή βέβαια οι καραβανάδες δεν αντέχουν αν δεν κάνουν μια μαλακία την ημέρα, μας έβαλαν, επιστρέφοντας και ενώ είμασταν όλοι πτώματα λουσμένα στον ιδρώτα να κάνουμε δοκιμαστικά παρέλασης στο λιοπύρι.

Εντωμεταξύ έχουμε βαρεθεί να σιδερώνουμε τις στολές μας ώστε να φοβόμαστε μην κοπούμε στην τσάκιση του παντελονιού... όπως λέει ο απίστευτος χραπ-χραπ-χραπ Λοχαγός Ρεντ.

Σήμερα, Πέμπτη, 29 Μάη, τιμήσαμε τη θλιβερή επέτειο της Άλωσης ακούγοντας ένα φλογερό κήρυγμα γραμμένο από τα ανώτερα κλιμάκια της στρατιωτικής ιεραρχίας, συνοδευόμενο από προβολή Powerpoint.

Μου σηκώθηκε η τρίχα από τον εθνικιστικό οίστρο....

Το αύριο είναι λίγες ώρες μακριά και εκτός από το δεκανόσημο φέρνει και μια πενθήμερη άδεια για το σπίτι.

Hawker, μπορεί να έλειψα από το ποδοσφαιρικό μπάτσελορ αλλά στο γάμο θα είμαι εκεί!

.

ΜΕΘΕΟΡΤΙΑ

Πέρασε μια γιορτή μου πολύ διαφορετική και αδιάφορη. Δεν με πειράζει διότι η μέρα αυτή χανόταν πάντα στη σκιά άλλων υποχρεώσεων. Ένιωσα πολύ τυχερός που τόσοι άνθρωποι με σκέφτηκαν και τόσο άτυχος που με τους περισσότερους δεν μιλήσαμε καθώς μέχρι το μεσημέρι οδηγούσα την ομάδα μου στα χαρακώματα ενός εικονικού πολέμου. Ένα μεγάλο online ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όλους για τις ευχές και το ενδιαφέρον!

Κατά τα λοιπά, η εκπαίδευση καλά κρατεί: Μας τεντώνουν και μας λειώνουν, το κορμάκι μας ισιώνουν!

Στις φωτογραφίες φαίνονται οι εγκαταστάσεις, το σήμα του υποψ. Βαθμοφόρου στο γιακά, οι ατέλειωτες καυτές πορείες, το πεδίο βολής όπου πρώτευσα στο εκ του γονυπετώς βάλλειν από τα 100 μ.
Προσεχώς:
Πυρ και Κίνηση

Υ.Γ.: Χρόνια πολλά στον παντρεμένο μελλόνυμφο Hawker!

.

ΛΥΒ and let die!

(ΛΥΒ και άσε τους άλλους να πεθάνουν!)

Μετά από ένα διήμερο εγκλεισμού αλλά και απίστευτου χυμαδιού στα Ρίζια (δεν υπήρχαν εξοδούχοι διότι το στρατόπεδο βρισκόταν σε άσκηση), που τελούσαν υπό κανονική διάλυση αφήσαμε σήμερα το πρωί τους ελάχιστους παραμένοντες φαντάρους σε απίστευτη εμπλοκή να αλληλοτρώγονται και αναχωρήσαμε για το 503 Τάγμα Πεζικού - Πτέρυγα Εκπαίδευσης Στελεχών προκειμένου να γίνουμε Υπαξιωματικοί.

80 υποψήφιοι βαθμοφόροι ζήσαμε ξανά στιγμές Κέντρου Εκπαίδευσης, με το σχετικό ψάρωμα από τους ανώτερους κλπ. Ωστόσο πολύ γρήγορα συνήλθαμε και πιστεύω σε 3-4 μερούλες θα τους έχουμε πάρει τον αέρα.

Οι εγκαταστάσεις είναι εντυπωσιακές όπως και όλη η οργάνωση που δεν την έχω συναντήσει αλλού. (Θα ακολουθήσουν σύντομα φωτογραφίες, κυρίως από τις λουξ τουαλέτες!)
Τελικά μου φαίνεται ότι μ' αρέσουν τα προβλεπόμενα στρατόπεδα...

Οι υπηρεσίες είναι 30 κάθε μέρα, άρα θα τα πάμε καλά από εξόδους...
Αρχίσαμε εντωμεταξύ να παίρνουμε δεκανόσημα και σήμερα το βράδυ έχει ράψιμο στο γιακά...

Πόρνη ζωή που κάνεις κύκλους και όσα γαλόνια έβρισα μου τα πετάς στα μούτρα!

-------------------------------------------------------------------------------------

Υ.Γ. 1: Μερικές φορές κοιτώ αυτά που γράφω και μου φαίνονται φλύαρα και γεμάτα με αποσιωπητικά (...). Χαίρομαι που μερικά σχόλια με απαλλάσσουν από τέτοιες ιδέες και μου αποκαλύπτουν πόσο επώνυμα φλύαρος μπορεί να γίνει κανείς, χαρίζοντας τόση αξία στη σιωπή.

Υ.Γ. 2: Χρόνια πολλά κουμπάρα!

ΛΥΒ ή I LEAVE !

Μια εβδομάδα στη Μεραρχία και πολύ μου ήταν.

Πριν την ώρα της κρίσης ήρθε η Λύ(β)τρωση.

Μετά το απάλευτο πενθήμερο τρίπτυχο Γραφείο-Αγγαρεία-Σκοπέτο, η απόσπασή μου έληξε άδοξα μα αναγκαστικά, μπροστά στη βαθιά επιθυμία του ΓΕΣ να με κάνει Δεκανέα, εκπαιδεύοντας με για 15 ημέρες στο Λόχο Υποψήφιων Βαθμοφόρων (Λ.Υ.Β.).

Ετοιμάζομαι λοιπόν για το Νο 5 στρατόπεδο της θητείας μου συνεχίζοντας σταθερά τη χαρτογράφηση του Έβρου. Τη Δευτέρα θα βρίσκομαι στη Λεπτή Έβρου, όπου θα βρεθούμε με γνώριμα πρόσωπα από Ροδόπολη και Πλάτη. Το πρόγραμμα εκπαίδευσης (αν και εμπιστευτικό, είχα το προνόμιο να το διαβάσω) δε φαίνεται ιδιαίτερα σκληρό, παρόλο που προβλέπει βολές, πυρ και κίνηση με πραγματικά πυρά, νυχτερινή εκπαίδευση κλπ. Άλλωστε "παλιώσαμε" πια και ξέρουμε τι πάει να πει εκπαίδευση στον Ελληνικό Στρατό. Και με 90 εκπαιδευόμενους, μας βλέπω κάθε μέρα εξοδούχους. Ακόμη και να μας "τεντώσουν" δεν με πειράζει, 2 εβδομάδες είναι και θα περάσουν αξέχαστα!

Μετά να δούμε τι θα γίνει...

Χωμένος σε ένα ιντερνετάδικο της Ορεστιάδας, εκμεταλλεύομαι τη ρωγμή του χρόνου που μου δίνει το "Φύλλο Μεταβάσεως" από Διδυμότειχο για Ρίζια και αιωρούμαι όπως το μωρό που βλέπω δίπλα να μεγαλώνει αμέριμνο. Αφιερώνω τη σκέψη μου στα πρόσφάτως κυοφορούμενα με την ευχή, να μάθουν τι εστί στρατός μόνο από φανταρολόγια.

Η ώρα της αλήθειας!

Μετά τις επετειακές ευχές ας πούμε και καμιά αλήθεια!

Η γνωστή εβδομάδα προσαρμογής κράτησε 2 ημέρες (Σαββατοκύριακο).

Παραθέτω απλά το πρόγραμμα:
Δευτέρα:
06:10 Εγερτήριο
07:00 Καθαριότητα: Θάλαμοι
08:00 Αναφορά Λόχου με όπλο-κράνος-εξάρτυση
08:15 Χρέωση οπλισμού-υλικών
08:30 Γραφείο
15:00 Λήξη ωραρίου γραφείου
15:05 Φαγητό
15:10 Λάντζα Μαγειρείων (πρώτη φορά στους 3 μήνες και τα 3 στρατόπεδα)
16:30 Τέλος Λάντζας
17:00 Μάζεμα χόρτων
19:30 Άγημα Σημαίας
20:00-22:00 Περίπολος
22:10 Αναφορά Λόχου
22:30-03:15 Ύπνος
04:00-06:00 Περίπολος
06:30 Επιθεώρηση Φρουράς
07:00 Καθαριότητα: Τουαλέτες
07:30 Άγημα Σημαίας
08:00 Αναφορά Λόχου με όπλο-κράνος-εξάρτυση
08:30 Γραφείο

Τρίτη: Μια από τα ίδια


Τετάρτη: Μια από τα ίδια

--------------------------------------------------------

Εκπαίδευση δεν προβλέπεται.

Η δουλειά στο γραφείο έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και είναι καθαρά νομική (ως εκ τούτου ιδιαίτερα εμπιστευτική, γι' αυτό και δεν θα επεκταθώ περισσότερο στην ουσία της).\\

Το κλίμα δουλειάς, το περιβάλλον, οι άνθρωποι και ο διευθύνων είναι καλύτερα από το αναμενόμενο.

Αυτά είναι τα γεγονότα....

Η ώρα της κρίσης ας περιμένει λίγο ακόμα!

.

4 στρατόπεδα, 3 μήνες και 2 ημέρες

Το 1/3 της θητείας πέρασε με αρκετές εναλλαγές, έντονες εμπειρίες και πολλή υπομονή. Η πρώτη αυτή επέτειος εορτάστηκε σε ένα νέο (πολλά υποσχόμενο) στρατόπεδο και με την πάντα παρούσα ταξιδεύουσα.
Σβήνοντας το επετειακό μου κερί εύχομαι τα 2/3 που απομένουν να κυλήσουν γρήγορα. Αν θα κυλήσουν και εύκολα είναι μια άλλη ιστορία που δε βασίζεται σε ευχές!


.

ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ blues

Ήδη από χτες βράδυ, γυρνώντας από την άδεια, μου ανακοινώθηκε η απόσπασή μου στο Διδυμότειχο... εντελώς τυχαία είχαν άμεση ανάγκη από κάποιον σαν κι εμένα στη Μεραρχία.

Από το πρωί λοιπόν μάζευα υπογραφές και χαιρετούσα κόσμο που νόμιζε ότι απολύομαι. Το μεσημέρι πέρασα την πύλη με τα πολιτικά μου ρούχα και το φύλλο πορείας στο χέρι: Ρίζια... άντε γεια!

Κατά τις δύο έφτασα στο νέο μου σπιτικό

και εγκαταστάθηκα στο βαρύγδουπο "Λόχο Στρατηγείου" παρέα με άλλους 20 γραφείς και πληροφορικάριους. Ο μέσος όρος ηλικίας είναι γύρω στα 28 και το επίπεδο επικοινωνίας σαφώς ανώτερο. Ωστόσο, η διαδικασία αναπροσαρμογής είναι πάντα εξαιρετικά επίπονη. Οι υπόλοιποι φρόντισαν να τη δυσκολέψουν λίγο περισσότερο παρά την καλή τους διάθεση. Όλοι (μα όλοι!) μαζί και ο καθένας χώρια μου περιέγραψαν μια μαύρη κατάσταση όπου η λέξη "έξοδος" είναι ανέκδοτο καθώς οι υπηρεσίες είναι περισσότερες από τα άτομα, με αποτέλεσμα να είναι όλοι το πρωί γραφείς και το βράδυ σκοποί κάθε μέρα. Λες και ήταν συνεννοημένοι όλοι κατέληγαν με νόημα στην ίδια κουβέντα: "Αν ήθελες και ήρθες, προλαβαίνεις να φύγεις!". (Ή ήταν μιλημένοι για να με τρελάνουν ή η φράση αυτή είναι το σλόγκαν τους.) Ομολογώ ότι με άγχωσαν. Απτόητος όμως πήγα στον Διοικητή του Λόχου και κέρδισα εύκολα τουλάχιστον τη σημερινή μου έξοδο μέχρι τις 23:30.

Γυρνώ στο Διδυμότειχο (που αδικείται από την τραγουδιστική του φήμη) και προσπαθώ με μανία να "παλιώσω". Με τρώνε βέβαια οι σκέψεις μήπως είναι η τελευταία μου έξοδος, μήπως..............
δε θα βιαστώ να ολοκληρώσω αυτή τη φράση, ούτε και το κείμενο εν γένει....
ας έρθει η Δευτέρα και βλέπουμε.

.

ΚΤΕΛ-GALACTICA

Τέρμα το διάλειμμα, τα κεφάλια μέσα! Στις 14:30 αποχαιρέτησα την πόλη και τους ανθρώπους της και εκτοξεύτηκα με το διαστημικό λεωφορείο 55 για ένα γαλαξιακό ταξίδι ως τον πλανήτη Γκάτζα. Με αναπτερωμένο ηθικό εξαιτίας μιας βάσιμης ελπίδας ότι θα γυρίσει ο τροχός έχω παραδοθεί στις λαικές επιλογές του space cowboy Κυβερνήτη μας. Μετά από 7 σταυρόλεξα, ξεσκόνισμα του RAM, λίγες γαλλικές σελίδες Μπορίς Βιάν, 4 σαντουιτσάκια από τα χέρια της μικρής μαγειρεύουσας, 1 ΚιτΚατ, 1 χυμό και 1 λίτρο νερό αδυνατώ να κουνηθώ και ναρκωμένος παρατηρώ τον ήλιο να πνίγεται μέσα στην αστρική βροχή της Γκατζολίας. Προσεγγίζουμε επικίνδυνα τη στρατόσφαιρα.
Σιγή ασυρμάτου!

Kit Kat ή Τικ Τακ ?

Μετά από 2 μήνες επέστρεψα πάλι σπίτι για ένα μικρό διάλειμμα!

Τα συναισθήματα μου πριν το νόστιμο ταξίδι ήταν για κάποιο ανεξήγητο λόγο αδιάφορα.
Δεν ανυπομονούσα καθόλου, δεν χαιρόμουν ιδιαίτερα, το αντιλαμβανόμουν περισσότερο σαν ταλαιπωρία, όπως αισθάνεται ο ασθενής στη θέα της ένεσης.

Ομολογώ βέβαια ότι μόλις το ΚΤΕΛ ζύγωσε τη Θεσσαλονίκη ένιωσα μεγαλύτερη λαχτάρα από εκείνη που ένιωθα βλέποντας την πόλη από το αεροπλάνο μετά από μήνες παραμονής στη Γερμανία.

Προσπαθώ να ζήσω τις στιγμές όσο περισσότερο γίνεται φορτίζοντας τις μπαταρίες μου αλλά ο χρόνος πετάει...



Μεταξύ άλλων βρήκα ώρα και υπολογιστή να μελετήσω τα σχόλια και να ακούσω ζωντανά κάποιες απόψεις για το Φανταρολόγιο.

Μερικές σκέψεις επ' αυτών λοιπόν:

Το Φανταρολόγιο είναι ανοιχτό προς ενημέρωση όλων αλλά για μένα παραμένει ένα προσωπικό ημερολόγιο της θητείας το οποίο επιδέχεται ελάχιστη λογοκρισία. Συνεπώς, σκέψεις, προβληματισμοί, εκνευρισμοί, στίχοι γράφονται αυθόρμητα και ακατέργαστα, όπως γεννιούνται. Χωρίς να το καταλάβω το γράψιμο αυτό έγινε ανάγκη και μέσο επιβίωσης.

Ένα ημερολόγιο αντικαθιστά συνήθως τους ανθρώπους που θα ήταν πρόθυμοι να ακούσουν και να μοιραστούν προσωπικές χαρές και λύπες. Η τύχη μου χάρισε μια μεγάλη και δεμένη οικογένεια, καλούς φίλους και τα τελευταία 11 χρόνια την πιο γλυκειά, υπομονετική συντροφεύουσα ύπαρξη. Τώρα που όλα αυτά απουσιάζουν, αναγκαστικά, από την καθημερινότητά μου, κατέφυγα στο Φανταρολόγιο.
Πόσο τυχερός νιώθω που η αγαπημένη μου τεχνολογία, μου επιτρέπει να γράφω από τη μέση του πουθενά και πολύ περισσότερο να μοιράζομαι δύσκολες στιγμές με όλους τους σπάνιους ανθρώπους της ζωής μου.
Συγχωρήστε μου λοιπόν τη μελαγχολική διάθεση... είμαι απλά ειλικρινής.
Μην αισθάνεστε άσχημα επειδή δεν μπορείτε να κάνετε κάτι... αρκεί που υπάρχετε και νοιάζεστε.

Από τεχνικής πλευράς:
Επειδή άκουσα παράπονα σχετικά με τα ψευδώνυμα στα σχόλια:
ΕΠΙΛΕΓΕΤΕ ΌΝΟΜΑ/ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ URL
ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΕΤΕ Ο,ΤΙ ΘΕΛΕΤΕ
ΣΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ/URL ΤΙΠΟΤΑ
ΓΡΑΦΕΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ
ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΕ.

Επαναλαμβάνω, επίσης, ότι η πλειοψηφία των κειμένων γράφεται και στέλνεται/δημοσιεύεται μέσω κινητού, οπότε προκύπτουν κάποια λάθη στις αναρτήσεις καθώς επίσης δεν μπορώ να ενημερωθώ άμεσα για τα σχόλιά σας και να απαντήσω σε αυτά.
(Οπότε φίλε Ρόμπερσον, μόλις τώρα μπορώ να σου πω ότι σε κάθε περίπτωση κινηματογραφικά μένουμε "Up where we belong" ενώ ο άλλος όρος που ψάχνεις αποδόθηκε με τον καλύτερο (πιστεύω) τρόπο ήδη το 1947 από τον Στριγγάρη ως "Ψυχιατροδικαστική". )


Κλείνοντας πρέπει να παρατηρήσω ότι ο αγέννητος πολίτης μας πήρε μορφή και πριν το καταλάβω πέσαμε κάτω από τις 200 ημέρες....

Περνάει ο καιρός... (λέει ο αισιόδοξος)
...αλλά πώς? (συμπληρώνει ο απαισιόδοξος)
Με υπομονή. (απαντά ο στωικός)

"Μου τη δίνει η υπομονή!" (Τάδε έφη Γκρινιάρης)

.

I 'll be back !

Μέχρι τις 8 Μάη αποθέτω...
.
.

Στη σκιά της Πρωτομαγιάς

04:00-06:00 θαμπό σκοτάδι
στο βάθος η πόλη του Ανδριανού
κρυμμένη στην ομίχλη
με δυο φωτεινά σπαθιά
να τρυπούν την ορθόδοξη πέτσα μου

η υγρασία λιπαίνει κάθε πόρο του κορμιού μου
δαγκώνομαι στου όπλου μου το ρύγχος
ένας πνιγμένος ήχος ξεγλιστρά κάθε τόσο
μέσα από τα σφιγμένα δόντια
πένθιμη αντανάκλαση της σιωπής

βλέπω την ανάσα μου
που παγώνει στο τρύπιο τζάμι
ονειρεύομαι μια αγκαλιά
σαν βρέφος να λιώσω στο ζεστό στήθος της μάνας μου
κάτω από τη γλυκιά ματιά του πατέρα μου

μου λείπει κι ένα φιλί
γρήγορο, μάταιο, άνοστο, ψεύτικο
αρκεί να ακουμπήσει πάνω μου
όπως οι πρώτες ακτίνες του ήλιου
που σβήνουν βασανιστικά αυτή τη νύχτα

ξημερώνει μια Πρωτομαγιά
δίχως λουλούδια
δίχως αγκαλιά
δίχως φιλί
δίχως προηγούμενο