ΣΤΟ ΡΟΥΒΙΚΩΝΑ

Ακριβώς στη μέση της θητείας...
και πιάνουμε την καλοκαιρινή κατηφόρα με το γκάζι στο πάτωμα!

Σήμερα έβρεχε εξόδους και έγινα μούσκεμα... βάσει έγκυρων στατιστικών η επόμενη έξοδος θα είναι μετά από 30-40 ημέρες...

Μοναδική μας ελπίδα η μείωση των υπηρεσιών που μας υποσχέθηκαν μετά την τοποθέτηση καμερών για την ασφάλεια -δήθεν- του στρατοπέδου. Δυστυχώς πιστεύω ότι μας πουλάνε φούμαρα... και οι κάμερες θα λειτουργούν και οι σκοπιές θα παραμείνουν γιατί τα "μεγάλα αφεντικά" είναι απλά ανίκανα και αρτηριοσκληρωτικά μυαλά που γουστάρουν (μην πω τίποτα άλλο) να βλέπουν φανταράκους να λειώνουν από τη μεσημεριανή ζέστη, να δίνουν μάχη με τα απογευματινά κουνούπια και να παραπατάνε από τη μεταμεσονύχτια νύστα... όλα εκείνα δηλαδή που αυτοί οι γηραιοί ετοιμοαπόστρατοι ευέλπιδες δεν έκαναν ποτέ. Γι' αυτό αντί να δείχνουν κατανόηση κάθονται μπρόστα στις οθόνες και ηδονίζονται παρακολουθώντας τα ταπεινά χακί πιόνια να υποφέρουν "άσκοπα" και μοιράζουν καμπάνες διά του ασυρμάτου οι θερμοκέφαλοι Ράμπο: "Εδώ Cobra, με λαμβάνεις... 5 ημέρες φυλακή γιατί συζητάτε μεταξύ σας!"
Και δίχως ίχνος ντροπής δηλώνουν στην Αναφορά Λόχου ενώπιον όλων, οι Αισχίνηδες των χαρακωμάτων, ότι πρέπει να προσέχουμε γιατί παρακολουθούμαστε!
Όξω πούστη απ' την παράγκα!


Προς το παρόν παλεύω για την έγκριση της θερινής άδειας μου...
και προσεύχομαι να βρέξει μεταθέσεις.

3 ΜΗΝΕΣ ΕΔΩ ΠΑΝΩ!

ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!

Πέρασαν 3 μήνες από το ξεκίνημα του μεγάλου ΕΒΡΟ-TRIP....
(δες εδώ μια προφητεία)

Αν εξαιρέσω την αγωνία μου και την απογοήτευση των τελευταίων ημερών μπροστά στο ενδεχόμενο να με θεωρήσουν αμετάθετο 9μηνίτη, γεγονός που πληροφορήθηκα προσφάτως, οι μέρες περνούν κατά τα λοιπά γρήγορα και κουραστικά.
Χτες υπήρξε μια ξαφνική εξέλιξη στο γραφείο που με ανάγκασε να στερηθώ έξοδο και ξεκούραση, να συνταξιδέψω με υψηλόβαθμο στέλεχος και να προσφέρω τις υπηρεσίες μου μέσα στο Σαββατοκύριακο. Σαν Call-Boy ακούγεται αλλά δεν είναι... αφού δεν πληρώνεσαι!
Ελπίζω μόνο σε καμιά bonus-άδεια.
Επειδή δεν μπορώ να αναφέρω κάτι άλλο σχετικό, θα πω μόνο για τους γνωρίζοντες ότι ο Σουφλ πλήρωσε για τις κάμψεις που μας έδινε στη λάσπη...

Υ.Γ.: Ζουζού μη μεγαλώσεις πολύ και δε χωράς στην κολυμβήθρα!
Πρόσεξε κανείς ότι η πρώτη λέξη που πληκτρολόγησε η Ζουζού ήταν "treu"=πιστός-ή στα γερμανικά...
quel bilingualisme???

Κι όμως... είμαι ακόμα εδώ!

Πέρασαν κιόλας σχεδόν 10 ημέρες στον ανεπανάληπτο Λόχο Στρατηγείου.

Δίχως αμφιβολία πρόκειται για τον πιο "μαύρο" Λόχο του Έβρου από πλευράς υπηρεσιών. Και μέρα με την ημέρα τα πράγματα χειροτερεύουν. Από την ημέρα που ήρθα δε σταμάτησα να κάνω σκοπιές, οπότε δεν έβγαινα, δεν έμπαινα στο net και δεν είχα κουράγιο να γράψω στο κινητό... τώρα ξαραχνιάζω το φανταρολόγιο. Και την τελευταία φορά που βγήκα (Κυριακή, με υπηρεσιακό για 3 ώρες) δηλαδή τι κατάλαβα? Ίδου το Διδυμότειχο στις δόξες του Κυριακή μεσημέρι στον κεντρικό πεζόδρομο...

Κατάθλιψη!
Κατά τα άλλα η δουλειά συνεχίζεται σε άκρως εμπιστευτικό κλίμα...

με τα μάτια να κλείνουν από τη νύστα πάνω από τους φακέλους.
Ομολογώ βέβαια πως μετά τις πρώτες 50 ώρες συνεχούς υπηρεσίας παθαίνεις μια σχετική ανοσία και κινείσαι με ρυθμούς ρομπότ. Αρχίζεις να εκτιμάς το "γερμανικό" νούμερο και περιμένεις σε κάθε σκοπιά να γνωρίσεις έναν καινούριο συφάνταρο καλύτερα. Φυσικά με λίγη υπομονή έρχονται και οι καλές στιγμές. Σταδιακά δενόμαστε με συγκεκριμένα άτομα, λέμε τα αστεία μας, βρίσκουμε τα κοινά στοιχεία, κοροϊδεύουμε τους "πειραγμένους", ενίοτε κλαίμε και τη μοίρα μας. Και πριν το καταλάβεις, λίγο με το Euro, λίγο με την αποβλάκωση της υπηρεσίας πέρασαν 10 ημέρες. Ίσως, δεν ξέρω, λέω, ίσως να βοήθησε και η 24ωρη άδεια που πήρα το ΣΚ για να βρεθούμε με την "ταξιδεύουσα" στην Αλεξανδρούπολη, να περιηγηθούμε στο Δέλτα του Έβρου, να επισκεφτούμε τις Φέρες και να απογοητευτούμε από τις παραλίες της Μάκρης.
Πολύ ωραία! Μετά από αυτήν την εκδρομή νοιώθω έτοιμος να αποχαιρετήσω τον Έβρο! Τα είδα όλα... I am done with Gatza! Μ' ακούει κανείς?
Έχω βρει μια στρόγγυλη μεγαλούτσική πέτρα και τη βάφω με το Κάμελ, πολλά χέρια να μαυρίσει καλά...
Δε θα έρθει εκείνη η ώρα...?
Πού θα πάει...

ΕΠΑΝΟΔΟΣ Η ΣΑΡΔΕΛΟΦΟΡΟΣ

Την Πέμπτη το βράδυ κατέφτασα στο Στρατόπεδο των Ριζίων, που βρισκόταν σε κατάσταση πανικού. 22:30 και έβαφαν φοριαμούς έξω από το Λόχο. Όλοι μα όλοι είχαν υπηρεσία πολλών ωρών και όλος ο τόπος μύριζε "μπιφτέκι". Μέχρι τις 18 Ιουνίου που θα γίνει Επιθεώρηση του Τάγματος από το Στρατηγό, όλοι θα τρέχουν ασταμάτητα. Την επομένη τους άφησα στη μοίρα τους και αναχώρησα για Διδυμότειχο. Εκεί άκουσα πολλά συγχαρητήρια και πειράγματα για τη σαρδέλα στο γιακά αλλά δυστυχώς δεν εξαργύρωσα ακόμη τίποτα. Αντιθέτως, η υπηρεσία με περίμενε απευθείας και χωρίς να έχω χρεωθεί δικό μου όπλο. Με δανεικό εξοπλισμό τρέχα φρουρά, έλα για σημαία, πάνε σκοπιά... 02:00-04:00 γερμανικό με το καλημέρα σας.
Merci !!!
Το χειρότερο είναι η μιζέρια που βγάζει η όλη κατάσταση, περιστοιχίζεσαι από ανθρώπους κουρασμένους, εκνευρισμένους, αγέλαστους και απάλευτους, που σου μεταφέρουν μόνο τη θλίψη τους. Πέρασε μόλις μια ημέρα και μου φαίνεται τουλάχιστον εβδομάδα. Αναζητώ τον επόμενο στόχο-"μαξιλαράκι" που θα μου επιτρέψει να τα βγάλω πέρα, ελπίζοντας σε κάτι.
Ψάξε-ψάξε....

ΠΡΟΒΑ ΑΠΟΣΤΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ

Τέταρτη ημέρα άδειας και τα πολιτικά μου αντανακλαστικά επανήλθαν πλήρως. Έχω ξεχάσει ότι θα γυρίσω εκεί μέσα... και όμως σε λίγο εισέρχομαι στη φάση της βίαιης συνειδητοποίησης ότι το "θηρίο" δεν τελείωσε με τη ζωή μου. Αύριο θα αρχίσω να φτιάχνω το σάκο και να μαζεύω τα απαραίτητα για την καλοκαιρινή φάση της θητείας.

04:00 Προς το παρόν αιωρούμαι σε ένα γνώριμο ξενύχτι που μου επιβεβαιώνει ότι η ανήσυχη και άγρυπνη φύση μου ζει... απολαμβάνω αυτές τις λίγες ώρες ξανά στο γραφείο μου, μπροστά στον υπολογιστή, η τηλεόραση να παίζει σε μεταμεσονύχτια επανάληψη "Έχει γούστο" και σε χαμηλή ένταση ο Παπακωνσταντίνου να συνοδεύει τη ματιά μου που σαρώνει σαν αεράκι τη εμβρυόμορφη φιγούρα της κοιμωμένης "ονειρεύουσας": "Να κοιμηθούμε αγκαλιά, να μπερδευτούν τα ονειρά μας..."
Πόση χαρά μπορεί να αιχμαλωτίσει μια στιγμή... κι εγώ που στη θλίψη βλέπω μόνο λόγο για να γράψω, θα υπερβώ τον εαυτό μου προσφέροντας στο βωμό τούτης της ώρας λίγη χαρούμενη ρίμα αγάπης:

Ας είναι από χαρά...
να γράψω μέχρι ν' ακουστώ
να κλαίω όσο θα γελώ!
Και το χαρτί μου αν μπορεί
μαζί κι αυτό να τρελλαθεί...

Τα γράμματα να σηκωθούν
μπαστούνια, τόπια να χτυπούν
κι εγώ ο μωρός θα προσπαθώ
όπως μπορώ να σου το πω.

Την πένα θα χω για χωνί
και τη μελάνη της φωνή
θα τη βαστώ και θα μιλώ
σ' όλο τον κόσμο θα ορκιστώ!

Όσοι ποθούν κι ας μην το λεν
γνωρίζουν πάντα το ρεφραίν
γι' αυτό κι εγώ σου τραγουδώ
ας είμαι φάλτσος... σ' αγαπώ!

------------------------------------------------------------------------------------------------
Δυστυχώς δεν κατάφερα να κοιμηθώ μετά τη χαρούμενη ρίμα. 2 ώρες πέρασαν βασανιστικά, με σκόρπιες σκέψεις. Ξημέρωσε και επανέρχομαι να συμπληρώσω το αρχικό μου κείμενο από ανάγκη (ίσως μετά καταφέρω να κοιμηθώ).
------------------------------------------------------------------------------------------------

Μια απλή στιγμή προσωπικής ευτυχίας και όμως μου τη στερούν... οι αυτοδίδακτοι κήνσορες που κυβερνούν τις ζωές μας. Κι έπειτα περιμένουν οι ομοφυλόφιλοι να τους αφήσουν να παντρευτούν.... σε έναν τόπο όπου ίδιος ο Υπουργός Δικαιοσύνης δίχως ντροπή παραδέχεται ότι η κοινωνία δεν είναι ώριμη για τέτοια πράγματα. Και τι κάνει λοιπόν η Πολιτεία για να ωριμάσει τους πολίτες της? Τους παρέχει δασκάλους που αποφοιτούν από σχολές με τις χαμηλότερες βάσεις, τους παραδίδει από βρέφη στα κηρύγματα μιας υπερσυντηρητικής θρησκείας, τους φυτεύει σε οικογένειες που πασχίζουν να κερδίσουν τα προς το ζην και όσους ναυαγούς της ελπίδας ξεβράσει το κύμα στην ακτή της "ωριμότητας" τους δεσμεύει το βλέμμα, τη σκέψη, τη δημιουργικότητα, την ελεύθερη έκφραση έστω και για ένα φαιοπράσινο χρόνο και έπειτα τους λέει ελεύθεροι και καλοί πολίτες.
Αυτός ο "χαρισματικός" ηγήτορας της εθνικής μας άμυνας θέλει να αλλάξει, λέει, το στρατό και σοφίστηκε να κάνει τη θητεία υποχρεωτική στα 18. Ας διαβάσει λίγο φανταρολόγιο και θα καταλάβει -αν και το ξέρει ήδη- ότι το πρόβλημα δεν είναι το πότε αλλά το πόσο και το πώς. Αντί να αλλάξουν την ποιότητα της αποκαλούμενης "στρατιωτικής εκπαίδευσης" σκαρφίζονται τρόπους να γεμίσουν τα στρατόπεδα με φοβισμένα παιδιά που θα κάνουν τις καθαρίστριες και τους σκοπετανθρώπους. Δεν τους αρκούν οι αυτοκτονίες και τα δήθεν ατυχήματα του παρόντος, θέλουν να οπλίσουν και το μετεφηβικό χέρι για καλύτερο αποτέλεσμα. Και αν σήμερα οι βυσματομαχίες είναι φυσιολογικό φαινόμενο, φαντάσου τη μάνα που χάνει τον 18χρονο κανακάρη τι κατουρημένες ποδιές θα φιλήσει για να τον προστατεύσει. "Μη στενοχωριέσαι, ο νομοθέτης ξέρει τι κάνει!", μου είπε ένας από τους καλύτερους Διοικητές τάγματος σε σχετική συζήτηση. Ποιος νομοθέτης ρε? Ο νομοθέτης είναι οι 300 ρουσφετοϋπόχρεοι που ψηφίζουν με κλειστά πλειοψηφικά μάτια ότι τους προτείνει η εκάστοτε κυβέρνηση. Αν η τελευταία είναι ανίκανη να αναγνωρίσει νομικά μια υπαρκτή επιλογή αγάπης 2 ομόφυλων ανθρώπων, περιμένετε να καταλάβει που πάσχει ο στρατός?
Η στρατιωτική θητεία δυστυχώς δεν είναι απλά περιττή... είναι κοινωνικά επικίνδυνη για 2 εύκολους λόγους.
Καταρχήν είναι μια πολύ μεγάλη άσκηση υπομονής (η μεγαλύτερη που έχω βιώσει προσωπικά). Αυτό φαίνεται εκ πρώτης όψεως καλό, αλλά μακροπρόθεσμα συμβάλλει στην αδρανοποίηση της μαζικής δυναμικής που απαιτούν τα κοινωνικά κινήματα. Με δυο λόγια έχοντας εξασκηθεί σε τόση υπομονή, πολύ πιο δύσκολα θα επαναστατήσεις και θα διεκδικήσεις το δίκιο σου... (βλ. μίζερο, κακομοίρη Μήτσο του Λαζόπουλου).
Το δεύτερο και χειρότερο, ο στρατός είναι ένα τεράστιο σχολείο της Λούφας. Πολύ γρήγορα σου μαθαίνει να επιζητάς να τη γλιτώσεις από το κάθετί. Λίγο αργότερα μαθαίνεις και να τα καταφέρνεις αποτελεσματικά στο λεγόμενο "φίδιασμα" (παραμένεις κρυμμένος αποφεύγοντας την παροχή οποιασδήποτε υπηρεσίας). Έτσι καλλιεργήθηκαν γενιές δημοσίων υπαλλήλων.

Πόσο διασκεδάζω όταν ακούω ότι ο στρατός είναι δεύτερο σχολείο!

ΝΑ ΖΗΣΕΤΕ !!!

.