ΦΤΟΥ! ΞΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Πέρασε ένα Σαββατοκύριακο απόδρασης για όλο το Λόχο... οι άλλοτε σπάνιες έξοδοι μοιράστηκαν αφειδώς και η Αλεξανδρούπολη αποτέλεσε την ποθητή βαλβίδα διαφυγής για τους περισσότερους.

Με τον βερμουδάτο "Τάχμαν" ξεκινήσαμε αυτό το σαββατιάτικο ταξίδι παρά τη βροχή που παραμόνευε κάθε μας κίνηση. Αφού είδαμε όσα ονειρεύεται ο μέσος στρατιωτικός (όχι μόνο φαντάρος):

ακριβά αυτοκίνητα

και ωραίες γυναίκες,

ρίξαμε ΑΚΥΡΟ στις "άπιαστες" καμπύλες και καταλήξαμε αραχτοί με θέα την Κοιμωμένη της Σαμοθράκης.

Στο μεταξύ, είναι εντυπωσιακή η αλλαγή διάθεσης όλων! Η απεμπλοκή σε συνδυασμό με την επερχόμενη απόλυση της σειράς "300" έχει ζωντανέψει το Λόχο που προβάρει αμήχανα το ξεχασμένο του χαμόγελο. Δε λείπει βέβαια και η όρεξη για λεκτικές (προς το παρόν) κόντρες τώρα που ακρίβηναν οι υπηρεσίες και άρχισε το "καβάντζωμα".

Ο καιρός περνάει, οι "300" μετράνε μονοψήφια, οι "301" αγκομαχούν για το διψήφιο, οι "302" αγγίζουν τη μετάθεση και εγώ ξεκρέμαστος περιμένω να λειτουργήσει ένα ξεχαρβαλωμένο βύσμα για να διακτινιστώ πίσω από την πρώτη γραμμή της μοναξιάς.

ΑΣΠΡΙΖΟΝΤΑΣ !!!

Κάπως απρόσμενα, μέσα σε 2 ημέρες και συμπτωματικά αμέσως μετά το πέρας της άδειας και την επιστροφή μου, ο "μαύρος" Λόχος άρχισε να "ασπρίζει"... την πρώτη ημέρα μειώθηκαν οι ώρες περιπολίας, τη δεύτερη ημέρα έφυγε από πάνω μας μια ολόκληρη 24ωρη υπηρεσία σκοπιάς στην "Υψηλή" Πύλη, την τρίτη ημέρα μειώθηκε και η λάντζα. Επειδή βέβαια το παιχνίδι των υπηρεσιών είναι μια αδυσώπητη τραμπάλα, ανέβασε το Λόχο μας και ισοπέδωσε το ηθικό του μέχρι πρότινος προνομιούχου γειτονικού Λόχου Στρατονομίας. Αφού κρατιέμαι να μη το φωνάξω όταν περνάω από μπροστά τους, θα το γράψω με μεγάλα γράμματα να το ευχαριστηθώ: ΔΕ ΣΑΣ ΧΑΛΑΣΕ !!!! αριθμημένοι κορδονοφόροι ψευτοδεκανείς, που θα αναπτύξετε το κοντάκιο από το Α4, θα το βάλετε χιαστί και θα βαρέσετε σκοπετάκι μέχρι να λειώσετε και να σβήσετε στα απόνερα μιας λάντζας που μέχρι σήμερα έκαναν άλλοι για εσάς ενώ κάνατε προκλητικά τζόκινγκ γύρω από το στρατόπεδο.
Χαιρετίσματα στην εμπλοκή παλιοβύσματα!!!

Ξέρω δε θα κρατήσει για πολύ η χαρά μας... ας το απολαύσουμε όσο προλάβουμε!

Μπήκα...

στο μπουρδέλο!

Νέα "κορίτσια", ίδια μυρωδιά!

Οι νταβάδες λείπουν αλλά το γαμήσι συνεχίζεται!

Με την άμμο στα πόδια !

Μόλις βγήκα από ένα παράλληλο υγρό σύμπαν...

βουτηγμένος στη θάλασσα, ανάσκελα στην λαδερή απογευματινή της επιφάνεια, να ξεκουράζω το σώμα μου από την ευχάριστη κούραση του παιχνιδιού με τα ανίψια μου που βρίσκονται σε απαρτία στο "πολύχρονο" εξοχικό μας. Κολύμπι, μπάλα, ρακέτες, βουτιές, μουλιάσαμε... όπως μόνο τα παιδιά ξέρουν να μουλιάζουν. Κάποτε τούτο το παιχνίδι ήταν η θερινή καθημερινότητα, τώρα κρατάει για μένα μόλις μία ημέρα. Τα μάτια ευθεία πάνω σε έναν αψεγάδιαστο ουρανό, τα αυτιά απομονωμένα στους ήχους του βυθού και η δύναμη όλου του Τορωναίου στηρίζει την πλάτη μου σταθερά στο ύψος του ορίζοντα, που σαν άλλη μεθόριος σκίζει το κορμί μου στα δύο. Η υφάλια αρμονία κερδίζει άνετα την ανθρωποβοή και με κρατά σα Σειρήνα σε μελωδική αιχμαλωσία... το "γαλάζιο του ουρανού" με έχει υπνωτίσει με μεγαλύτερη επιτυχία και από τον Ζωρζ Μπατάιγ... όταν ξαφνικά το αηδιαστικό χάδι ενός χορταριασμένου ύφαλου με αποστραγγίζει από τον υγρό μου λήθαργο, υπενθυμίζοντας πόσο βίαιη μπορεί να είναι η επαναφορά στην πραγματικότητα.

Πλάι μου χάνεται το τελευταίο θαλασσινό ηλιοβασίλεμα, πίσω μου το κύμα σβήνει το τελευταίο αποτύπωμα στην υγρή άμμο,

επιστρέφω...


.

Περάσαμε κάβους πολλoύς...

...είδαμε λεωφορεία στον αέρα,

σκιαχτήκαμε από το τραπέζι που σήκωσε και τα 4 πόδια να μας χαιρετήσει,

προσπεράσαμε γρήγορα τις κομμένες γέφυρες του Παρελθόντος,

διαβήκαμε την κοιλάδα του καθιστού βούβαλου

και με δέος αντικρύσαμε τις 3 κλίμακες του Ουρανού...

Με την 'συνταξιδεύουσα' φτάσαμε τελικά στο δικό μας 'παράδεισο' με θέα τον Αθωνικό Μύτικα, εκεί που τα νερά είναι γαλαζοπράσινα, η άμμος χρυσή και η σεμνότητα γυμνή.

Βλέπω το φλεγόμενο βουνό να ξεδιψά στα αφρισμένα κύματα...

14:45 ...στο στρατόπεδο οι καυτές κάνες ξεδιψούν κάτω από τους ήχους άλλης μιας μάταιης φρουράς.

Κάντε ένα 'δις' και για μένα...

αργώ ακόμα!

Θάλαττα! Θάλαττα!

Επιτέλους διακοπές, παραλία, ήλιος και θάλασσα!
Άφησα πίσω μου τη χακί κόλαση και έφτασα στη Θεσ/νίκη για έναν ακόμη ευτυχισμένο γάμο. Πριν καλά-καλά σκουπίσουν τα ρύζια του Ησαΐα είχα πάρει το καπελάκι μου (ποτέ πια τζόκεϊ μετά το στρατό) και γιόρταζα 5 μήνες θητείας πάνω στο κύμα. Η σκέψη μου χάνεται στον ορίζοντα της Χαλκιδικής και άθελά μου διαγράφει σα χαλασμένη πυξίδα το στρατιωτικό αζιμούθιο για χάρη των συφάνταρων που έμειναν πίσω... Κουράγιο ''σύντροφοι'', ο παράδεισος δεν είναι μακριά!

Let' s P a r m y !!!

Και εκεί που λες ότι τα είδες όλα στον Ε.Σ.,
έρχεται η Στελλίτσα και σου βγάζει τα μάτια!

ΠΕΡΙΠΟΛΩ ΚΑΙ ΟΠΛΟΦΟΡΩ!

Σάββατο στο στρατόπεδο, μια χαλαρή μέρα ξεκινά.

Όπως κάθε ημέρα μια υπηρεσία φεύγει και η επόμενη δεν θα αργήσει να έρθει. Όπως κάθε ημέρα θα είμαι Περιπολάρχης ενός μάταιου περιπόλου (δεν είναι λάθος... στη στρατιωτική διάλεκτο λέγεται "το περίπολο" και όχι "η περίπολος"). Είμαστε εκεί για να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, τους "μέσα" και τους "έξω": το μεσημέρι αράζουμε στη μοναδική σκιά μιας συστάδας πεύκων και τη νύχτα λουφάζουμε στο "Λεωφορείο ο Πόθος", μέχρι να περάσει το βασανιστικό δίωρο. Τώρα που μπήκαν οι κάμερες πρέπει να σοβαρευτούμε τάχα... ε όχι λοιπόν, ας σοβαρευτούν πρώτα εκείνοι που περιμένουν να περπατάμε επί 2 ώρες στον ήλιο για να μας βλέπουν αραχτοί από το δροσερό "Control Room"... άντε δε συνεχίζω γιατί θα αρχίσω να παρεκτρέπομαι!

Σήμερα, ευτυχώς, ξεκινώ την υπηρεσία μου στις 21:00, έως τότε περιπολώ στην πόλη του Διδυμότειχου που λειώνει από τη ζέστη. Στρουμπουλά κορίτσια με βρεγμένα στο μπούστο μπλουζάκια περνάνε δίπλα μου μαυρισμένα, γυρνώντας από τις πισίνες της Ορεστιάδας... μου θυμίζουν τις Γερμανίδες συμφοιτήτριες που λιάζονταν στα γρασίδια και πλατσούριζαν στις λασπολίμνες νομίζοντας ότι κάνουν μπάνιο. Χάρισμά σας... σε μια εβδομάδα θα βλέπω αληθινή θάλασσα!

Συνεχίζω ακάθεκτος, προσπερνώντας το αεροπλάνο, την πλατεία, τις καφετέριες, τους πεζοδρόμους, αντιστέκομαι στον πειρασμό ενός παγωτού και ανηφορίζω προς το κάστρο...
Μόλις πριν μία εβδομάδα ήμασταν εδώ με τη "μικρή ταξιδεύουσα"... πίσω από τα πολύ cool RayBan κρύβω τα θλιβερά μου μάτια... Ένα πελώριο, απροσπέραστο "Ουφ" έρχεται κατά πάνω μου και με αναγκάζει σε άτακτη φυγή. Κατηφορίζω γρήγορα προς το παλιό τζαμί αναζητώντας βοήθεια από έναν άγνωστο Θεό. Καμία ανταπόκριση!

Δυο συφάνταροι που έρχονται προς το μέρος μου, με αναγκάζουν να συνέλθω. Χέρια στις τσέπες, βήμα βαριεστημένο, κουβέντες στρατοπέδου. Ένας χυμός στο μπαλκονάκι του Monroe's, μια χιλιοπαιγμένη παράσταση μπροστά στα μάτια της φοιτήτριας-σερβιτόρας, που ζει από εμάς κι όμως δε θέλει να μας βλέπει. Όπως ακριβώς και η κομμώτρια, 30 μέτρα πιο κάτω, που κουρεύει γδυμένη με τα ρούχα της "νύχτας" για να αρπάξει 10 Ευρώ από κάθε στρατολυγούρι και όμως δε θέλει ούτε να μας ξέρει. Έτσι πορευόμαστε, σημαδεμένοι από τα γυαλισμένα μάγουλα και τα άχαρα κοντά μαλλιά, εγκλωβισμένοι στη χακί παραλλαγή μας που έχει ξεβάψει στο πετσί μας, σαν αποτυχημένη σιδεροτυπία.
Ασφυκτιώ μέσα στα δίδυμα τείχη, που περικλείουν και τη δική μου τύχη, αγκυλώνομαι κι ανάμεσα στους δείκτες του ρολογιού που όσο τους κοιτώ τόσο πιο νωχελικοί γίνονται. Σκέφτομαι τις δέκα περιπολίες που απομένουν μέχρι να φύγω και εκνευρίζομαι που τις μετρώ. Όλη η ζωή στο στρατόπεδο μετριέται αντίστροφα, σαν να πέφτεις από ένα θανάσιμο υψόμετρο. Ο Χειλάς (πρβλ. και Forrest Gump) συμπατριώτης, έχει αριθμήσει τα "κ.σ." του (βλ. επεξήγηση σε προηγούμενο κείμενο) σε καραμέλες και κάθε μέρα τρώει το ΚουΣού του. Αύριο τρώει το τελευταίο του...
Άντε και καλός πολίτης φίλε!

ΣΤΟ ΡΥΘΜΟ ΤΗΣ ΑΔΕΙΑΣ...

και δε με αγγίζει τίποτα...
νύστα, ζέστη, κουνούπια, μύγες, φίδια και "φίδια", κάμερες, απειλές, αναφορές, φρουρές, γλιστρούν απάνω στο αλέκιαστο ηθικό μου και χάνονται.

Μετράω στιγμές -ή μάλλον σκοπιές- μέχρι την καλοκαιρινή μου άδεια που εγκρίθηκε μετά από μεγάλο αγώνα. Το μεθεπόμενο Σαββατοκύριακο θα βλέπω ΘΑΛΑΣΣΑ..... το γράφω και θολώνει το βλέμμα μου από τη συγκίνηση... Θα χρειαστεί να φύγει το μισό καλοκαίρι για να κάνω το πρώτο μου μπάνιο... έστω ρε!
Στο μεταξύ κάθε άδεια οριοθετείται κι από ένα γάμο: είτε οι άδειές μου είναι σπάνιες, είτε οι γάμοι είναι της μόδας! Ίσως μέχρι να βγω από εδώ μέσα πέρασει κι αυτή η μόδα...
Η "μικρή λογιστριούλα" άδραξε την ημέρα προσπερνώντας "πολύ κόσμο" και μας χάρισε ένα μάθημα αποφασιστικότητας...
θα είμαι κι εγώ εκεί λοιπόν !

Προς το παρόν αφήνω το φανταρολόγιό μου να παραπονιέται στην αδειανή σκιά των χακί σελίδων του και βουλιάζω στην ανενεργή σιωπή ενός κοιμώμενου Λόχου που σέρνεται μετρώντας ΚουΣου (κ.σ., εκ του "και σήμερα", π.χ. 30 ημέρες και σήμερα= 30 κ.σ. (θα 'θελες ψαραααά)).

.