Μέχρι το μεσημέρι ψιλοσυνήλθα και σκέφτηκα να αναλάβω οικοιοθελώς το πασχαλινό σούβλισμα στο Τάγμα για να ξεχαστώ. Στο καπάκι με επέλεξαν μεταξύ 30 ατόμων για το 4μελές άγημα του Επιταφίου.
Υπομονή ρε γκαντέμη!
Τη Μ. Πέμπτη και ενώ οι υπηρεσίες καλά κρατούν με βάζουν και στο άγημα του Αγ. Γεωργίου για τη Δευτέρα. Ουδόλως τους πτόησε ότι επί 3 ημ. θα ετοίμαζα και θα έψηνα αρνιά και κοκορέτσια.
Υπομονή σου λέω!
Με τα νεύρα κρόσια και το ηθικό στις φτέρνες εξαιτίας χιλιάδων άλλων λεπτομερειών που νοιώθεις ότι λειτουργούν εις βάρος σου έφτασε η συννεφιασμένη Μ. Παρασκευή. Τελειώνω τη σκοπιά μου στις 10 το πρωί έχοντας αποχαιρετήσει όλους τους αδειούχους του 2ου γκρουπ που πέρασαν από την Πύλη και με άφησαν πίσω.
10 βήματα μετά ένας αλαφιασμένος Λοχαγός με ενημερώνει ότι σε 5 λεπτά φεύγω σε Φυλάκιο και πρέπει να βιαστώ.
-''Μα...''
-''Τρέχα!''
Ξέχνα σούβλες και αγήματα. Ο Ε.Σ. σε θέλει Παρατηρητή στο ΕΦ 1. Σε μισή ώρα άγγιζα την ελληνοτουρκική μεθοριογραμμή (φωτ. 1) έχοντας ως αποστολή τη φύλαξή της.
Ανάσταση στο Φυλάκιο λοιπόν.
Δε με χάλασε!!!
Μοναχική σκοπιά στη βάση του Παρατηρητηρίου 2 (φωτ.2), 20 μ. από τον Τούρκο συνάδελφο, με τον οποίο είμαστε υποχρεωτικά μουτρωμένοι. Κάθε 2 ώρες σκοπιά, ο αέρας ξυρίζει και νομίζεις ότι το κεφάλι σου φουσκώνει και ξεφουσκώνει σκέψεις. Μία εβδομάδα θα κυλήσει έτσι, στον ίδιο ρυθμό: 2 ώρες στο Φυλάκιο, 2 ώρες στο πόστο μου μόνος.
Αστείρευτη υπομονή!

Ο χρόνος κυλάει πιο γρήγορα όταν γράφω. Από εδώ και πέρα κάθε 2ωρο θα περνάει με στίχους -ελπίζω καλύτερους από αυτόν:
''Κάθομαι στη μεθόριο και γράφω SMS,
την παλεύω λες?''