ΕΦ1-Π2

Μας χωρίζουν δέκα μέτρα
από χώμα και από πέτρα.
Σε μια ψεύτικη γραμμή
άσκοποι και οι δυο φρουροί.

Είναι η γλώσσα μου δεμένη,
γεμιστήρα κουμπωμένη
και η δικιά σου η λαλιά
σπαρταράει και ξεψυχά.

Μας διατάζουνε τ' αστέρια
που λερώνουν το γιακά
με το όπλο μου στα χέρια
θα καθάριζα αρκετά.

Ρίχ' τις σφαίρες σου στη γη
να φυτρώσουνε καρδιές,
πότισέ τες με στοργή
θ' αγαπήσουνε κι αυτές.