Η ενημέρωση αδράνησε για λίγες μέρες, οπότε επανέρχομαι και συγκεφαλαιώνω:Η εβδομάδα που πέρασε ήταν αρκετά σημαντική καθώς περιείχε την πρώτη επιστροφή από άδεια....δεν παλεύεται η στιγμή που μπαίνεις ξανά στο στρατόπεδο... μέχρι τότε νομίζεις ότι οι 2 εβδομάδες που έζησες έγκλειστος ήταν απλά ένα διάλειμμα. Το βράδυ της Τρίτης όμως, περνώντας ξανά την Πύλη νοιώθεις πως κάποιος σου την έφερε. Πάντως το επόμενο πρωί βρίσκεις και πάλι τον βιαστικά αργό στρατιωτικό ρυθμό. Την Τετάρτη χρεώθηκε ο καθένας το όπλο του, ένα τυφέκιο G3A3, που μοιάζει περισσότερο με ρόπαλο παρά με όπλο και ήδη την Πέμπτη, χωρίς να χάσουν χρόνο, μας πήγαν για βολή από τα 100 μέτρα (βλ. φωτογραφία). Από εκείνη την ημέρα θα μου μείνει το πρωτόγνωρο αίσθημα του να ρίχνεις σφαίρες που σκοτώνουν (ακόμα κι αν βγαίνουν από "ρόπαλο"), η κουραστική πορεία μέχρι το πεδίο βολής που μου τρύπησε την κάλτσα και οι ανοησίες του τύπου "Τώρα νοιώθω άλλος άνθρωπος!", που άκουγα από αρκετούς. Την επόμενη μέρα ξεκίνησαν οι σκοπιές.... πρώτη σκοπιά δικιά μου στη θέση "ΜΝΗΜΕΙΟ" (σα στάση λεωφωρείου δεν ακούγεται?). Άλλη μια ενδιαφέρουσα εμπειρία αλλά δεν ειναι και για πολλές επαναλήψεις. Ό,τι και να λέω θα το επαναλάβω πολλές φορές. Ευτυχώς η ώρα περνάει γιατι είναι διπλοσκοπιά, δλδ. με ένα φαντάρο ακόμη. Έφοδος, αναγνώριση, συνθηματικά... ζήσαμε όλο το πακέτο.... κρύωσα κιόλας αλλά δεν καταλάβαινα τίποτα... το μυαλό μου ήταν στην 24ωρη άδεια που απέσπασα για να ψηφίσω στις εκλογές του Συλλόγου μας. Το Σαββατοκύριακο φάνηκε τόσο μικρό που δεν κατάφερα να γράψω στο φανταρολόγιο.
Έτσι κατέληξα σήμερα στην έξοδό μου να κάθομαι σε ένα Ίντερνετ Καφέ άλλης εποχής να γράφω ενώ οι υπόλοιποι με τραβολογάνε να πάω για ποτό (η συμπάθειά μου). Ξέχασα να αναφέρω ότι μαζί με τις σκοπιές ξεκίνησαν και οι έξοδοι.... οπότε όταν δεν έχει κάποιος υπηρεσία (σκοπιά, θαλαμοφύλακας, μαγειρεία) βγαίνει απογευματινή "βόλτα" για να "ζήσει το μύθο" του στη Ροδόπολη. Φανταρόπολη έπρεπε να τη λένε αφού ζει μόνο χάρις στους φαντάρους.
Αύριο ακολουθεί βολή στα 200 μέτρα και έξω βρέχει... αλλά τα "ψάρια" δε φοβούνται το νερό!
Από την ειδυλλιακή κουκίδα στα κοντινά σύνορα κρατάω την ανάσα μου στο χακί μου βυθό και στέλνω τους πολιτικούς μου χαιρετισμούς στην επιφάνεια.
Μπορεί να είμαι "ψάρι" αλλά τουλάχιστον κολυμπάω προς τα πάνω!
1 σχόλιο:
Εσύ καλά τα γράφεις αλλά κι εμάς που τα διαβάζουμε και τα βάφουμε μαύρα δε μας σκέφτεσαι...Γι αυτό άσε τις λογοτεχνικομελαγχολικές εμπνεύσεις και κοίτα να βγεις το Σ/Κ φυσικά με διανυκτέρευση...τάξε στο διοικητή ό,τι σου κατέβει...καμιά περίεργη ταινία, κανένα τσουρέκι από τον τερκενλή, κανένα σιροπιαστό από το χατζή....εξάλλου πρέπει να..... πετάξουμε κι αετό!!!!Αυτό σίγουρα θα τον πείσει!!!
Η ΠΛΕΝΟΥΣΑ ΤΗΝ ΚΑΛΤΣΑ
Δημοσίευση σχολίου