ΣΤΟ ΡΥΘΜΟ ΤΗΣ ΑΔΕΙΑΣ...

και δε με αγγίζει τίποτα...
νύστα, ζέστη, κουνούπια, μύγες, φίδια και "φίδια", κάμερες, απειλές, αναφορές, φρουρές, γλιστρούν απάνω στο αλέκιαστο ηθικό μου και χάνονται.

Μετράω στιγμές -ή μάλλον σκοπιές- μέχρι την καλοκαιρινή μου άδεια που εγκρίθηκε μετά από μεγάλο αγώνα. Το μεθεπόμενο Σαββατοκύριακο θα βλέπω ΘΑΛΑΣΣΑ..... το γράφω και θολώνει το βλέμμα μου από τη συγκίνηση... Θα χρειαστεί να φύγει το μισό καλοκαίρι για να κάνω το πρώτο μου μπάνιο... έστω ρε!
Στο μεταξύ κάθε άδεια οριοθετείται κι από ένα γάμο: είτε οι άδειές μου είναι σπάνιες, είτε οι γάμοι είναι της μόδας! Ίσως μέχρι να βγω από εδώ μέσα πέρασει κι αυτή η μόδα...
Η "μικρή λογιστριούλα" άδραξε την ημέρα προσπερνώντας "πολύ κόσμο" και μας χάρισε ένα μάθημα αποφασιστικότητας...
θα είμαι κι εγώ εκεί λοιπόν !

Προς το παρόν αφήνω το φανταρολόγιό μου να παραπονιέται στην αδειανή σκιά των χακί σελίδων του και βουλιάζω στην ανενεργή σιωπή ενός κοιμώμενου Λόχου που σέρνεται μετρώντας ΚουΣου (κ.σ., εκ του "και σήμερα", π.χ. 30 ημέρες και σήμερα= 30 κ.σ. (θα 'θελες ψαραααά)).

.