βουτηγμένος στη θάλασσα, ανάσκελα στην λαδερή απογευματινή της επιφάνεια, να ξεκουράζω το σώμα μου από την ευχάριστη κούραση του παιχνιδιού με τα ανίψια μου που βρίσκονται σε απαρτία στο "πολύχρονο" εξοχικό μας. Κολύμπι, μπάλα, ρακέτες, βουτιές, μουλιάσαμε... όπως μόνο τα παιδιά ξέρουν να μουλιάζουν. Κάποτε τούτο το παιχνίδι ήταν η θερινή καθημερινότητα, τώρα κρατάει για μένα μόλις μία ημέρα. Τα μάτια ευθεία πάνω σε έναν αψεγάδιαστο ουρανό, τα αυτιά απομονωμένα στους ήχους του βυθού και η δύναμη όλου του Τορωναίου στηρίζει την πλάτη μου σταθερά στο ύψος του ορίζοντα, που σαν άλλη μεθόριος σκίζει το κορμί μου στα δύο. Η υφάλια αρμονία κερδίζει άνετα την ανθρωποβοή και με κρατά σα Σειρήνα σε μελωδική αιχμαλωσία... το "γαλάζιο του ουρανού"
με έχει υπνωτίσει με μεγαλύτερη επιτυχία και από τον Ζωρζ Μπατάιγ... όταν ξαφνικά το αηδιαστικό χάδι ενός χορταριασμένου ύφαλου με αποστραγγίζει από τον υγρό μου λήθαργο, υπενθυμίζοντας πόσο βίαιη μπορεί να είναι η επαναφορά στην πραγματικότητα.Πλάι μου χάνεται το τελευταίο θαλασσινό ηλιοβασίλεμα, πίσω μου το κύμα σβήνει το τελευταίο αποτύπωμα στην υγρή άμμο,
επιστρέφω...
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου