ΠΕΡΙΠΟΛΩ ΚΑΙ ΟΠΛΟΦΟΡΩ!

Σάββατο στο στρατόπεδο, μια χαλαρή μέρα ξεκινά.

Όπως κάθε ημέρα μια υπηρεσία φεύγει και η επόμενη δεν θα αργήσει να έρθει. Όπως κάθε ημέρα θα είμαι Περιπολάρχης ενός μάταιου περιπόλου (δεν είναι λάθος... στη στρατιωτική διάλεκτο λέγεται "το περίπολο" και όχι "η περίπολος"). Είμαστε εκεί για να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, τους "μέσα" και τους "έξω": το μεσημέρι αράζουμε στη μοναδική σκιά μιας συστάδας πεύκων και τη νύχτα λουφάζουμε στο "Λεωφορείο ο Πόθος", μέχρι να περάσει το βασανιστικό δίωρο. Τώρα που μπήκαν οι κάμερες πρέπει να σοβαρευτούμε τάχα... ε όχι λοιπόν, ας σοβαρευτούν πρώτα εκείνοι που περιμένουν να περπατάμε επί 2 ώρες στον ήλιο για να μας βλέπουν αραχτοί από το δροσερό "Control Room"... άντε δε συνεχίζω γιατί θα αρχίσω να παρεκτρέπομαι!

Σήμερα, ευτυχώς, ξεκινώ την υπηρεσία μου στις 21:00, έως τότε περιπολώ στην πόλη του Διδυμότειχου που λειώνει από τη ζέστη. Στρουμπουλά κορίτσια με βρεγμένα στο μπούστο μπλουζάκια περνάνε δίπλα μου μαυρισμένα, γυρνώντας από τις πισίνες της Ορεστιάδας... μου θυμίζουν τις Γερμανίδες συμφοιτήτριες που λιάζονταν στα γρασίδια και πλατσούριζαν στις λασπολίμνες νομίζοντας ότι κάνουν μπάνιο. Χάρισμά σας... σε μια εβδομάδα θα βλέπω αληθινή θάλασσα!

Συνεχίζω ακάθεκτος, προσπερνώντας το αεροπλάνο, την πλατεία, τις καφετέριες, τους πεζοδρόμους, αντιστέκομαι στον πειρασμό ενός παγωτού και ανηφορίζω προς το κάστρο...
Μόλις πριν μία εβδομάδα ήμασταν εδώ με τη "μικρή ταξιδεύουσα"... πίσω από τα πολύ cool RayBan κρύβω τα θλιβερά μου μάτια... Ένα πελώριο, απροσπέραστο "Ουφ" έρχεται κατά πάνω μου και με αναγκάζει σε άτακτη φυγή. Κατηφορίζω γρήγορα προς το παλιό τζαμί αναζητώντας βοήθεια από έναν άγνωστο Θεό. Καμία ανταπόκριση!

Δυο συφάνταροι που έρχονται προς το μέρος μου, με αναγκάζουν να συνέλθω. Χέρια στις τσέπες, βήμα βαριεστημένο, κουβέντες στρατοπέδου. Ένας χυμός στο μπαλκονάκι του Monroe's, μια χιλιοπαιγμένη παράσταση μπροστά στα μάτια της φοιτήτριας-σερβιτόρας, που ζει από εμάς κι όμως δε θέλει να μας βλέπει. Όπως ακριβώς και η κομμώτρια, 30 μέτρα πιο κάτω, που κουρεύει γδυμένη με τα ρούχα της "νύχτας" για να αρπάξει 10 Ευρώ από κάθε στρατολυγούρι και όμως δε θέλει ούτε να μας ξέρει. Έτσι πορευόμαστε, σημαδεμένοι από τα γυαλισμένα μάγουλα και τα άχαρα κοντά μαλλιά, εγκλωβισμένοι στη χακί παραλλαγή μας που έχει ξεβάψει στο πετσί μας, σαν αποτυχημένη σιδεροτυπία.
Ασφυκτιώ μέσα στα δίδυμα τείχη, που περικλείουν και τη δική μου τύχη, αγκυλώνομαι κι ανάμεσα στους δείκτες του ρολογιού που όσο τους κοιτώ τόσο πιο νωχελικοί γίνονται. Σκέφτομαι τις δέκα περιπολίες που απομένουν μέχρι να φύγω και εκνευρίζομαι που τις μετρώ. Όλη η ζωή στο στρατόπεδο μετριέται αντίστροφα, σαν να πέφτεις από ένα θανάσιμο υψόμετρο. Ο Χειλάς (πρβλ. και Forrest Gump) συμπατριώτης, έχει αριθμήσει τα "κ.σ." του (βλ. επεξήγηση σε προηγούμενο κείμενο) σε καραμέλες και κάθε μέρα τρώει το ΚουΣού του. Αύριο τρώει το τελευταίο του...
Άντε και καλός πολίτης φίλε!