Κι όμως... είμαι ακόμα εδώ!

Πέρασαν κιόλας σχεδόν 10 ημέρες στον ανεπανάληπτο Λόχο Στρατηγείου.

Δίχως αμφιβολία πρόκειται για τον πιο "μαύρο" Λόχο του Έβρου από πλευράς υπηρεσιών. Και μέρα με την ημέρα τα πράγματα χειροτερεύουν. Από την ημέρα που ήρθα δε σταμάτησα να κάνω σκοπιές, οπότε δεν έβγαινα, δεν έμπαινα στο net και δεν είχα κουράγιο να γράψω στο κινητό... τώρα ξαραχνιάζω το φανταρολόγιο. Και την τελευταία φορά που βγήκα (Κυριακή, με υπηρεσιακό για 3 ώρες) δηλαδή τι κατάλαβα? Ίδου το Διδυμότειχο στις δόξες του Κυριακή μεσημέρι στον κεντρικό πεζόδρομο...

Κατάθλιψη!
Κατά τα άλλα η δουλειά συνεχίζεται σε άκρως εμπιστευτικό κλίμα...

με τα μάτια να κλείνουν από τη νύστα πάνω από τους φακέλους.
Ομολογώ βέβαια πως μετά τις πρώτες 50 ώρες συνεχούς υπηρεσίας παθαίνεις μια σχετική ανοσία και κινείσαι με ρυθμούς ρομπότ. Αρχίζεις να εκτιμάς το "γερμανικό" νούμερο και περιμένεις σε κάθε σκοπιά να γνωρίσεις έναν καινούριο συφάνταρο καλύτερα. Φυσικά με λίγη υπομονή έρχονται και οι καλές στιγμές. Σταδιακά δενόμαστε με συγκεκριμένα άτομα, λέμε τα αστεία μας, βρίσκουμε τα κοινά στοιχεία, κοροϊδεύουμε τους "πειραγμένους", ενίοτε κλαίμε και τη μοίρα μας. Και πριν το καταλάβεις, λίγο με το Euro, λίγο με την αποβλάκωση της υπηρεσίας πέρασαν 10 ημέρες. Ίσως, δεν ξέρω, λέω, ίσως να βοήθησε και η 24ωρη άδεια που πήρα το ΣΚ για να βρεθούμε με την "ταξιδεύουσα" στην Αλεξανδρούπολη, να περιηγηθούμε στο Δέλτα του Έβρου, να επισκεφτούμε τις Φέρες και να απογοητευτούμε από τις παραλίες της Μάκρης.
Πολύ ωραία! Μετά από αυτήν την εκδρομή νοιώθω έτοιμος να αποχαιρετήσω τον Έβρο! Τα είδα όλα... I am done with Gatza! Μ' ακούει κανείς?
Έχω βρει μια στρόγγυλη μεγαλούτσική πέτρα και τη βάφω με το Κάμελ, πολλά χέρια να μαυρίσει καλά...
Δε θα έρθει εκείνη η ώρα...?
Πού θα πάει...