ΠΡΟΒΑ ΑΠΟΣΤΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ

Τέταρτη ημέρα άδειας και τα πολιτικά μου αντανακλαστικά επανήλθαν πλήρως. Έχω ξεχάσει ότι θα γυρίσω εκεί μέσα... και όμως σε λίγο εισέρχομαι στη φάση της βίαιης συνειδητοποίησης ότι το "θηρίο" δεν τελείωσε με τη ζωή μου. Αύριο θα αρχίσω να φτιάχνω το σάκο και να μαζεύω τα απαραίτητα για την καλοκαιρινή φάση της θητείας.

04:00 Προς το παρόν αιωρούμαι σε ένα γνώριμο ξενύχτι που μου επιβεβαιώνει ότι η ανήσυχη και άγρυπνη φύση μου ζει... απολαμβάνω αυτές τις λίγες ώρες ξανά στο γραφείο μου, μπροστά στον υπολογιστή, η τηλεόραση να παίζει σε μεταμεσονύχτια επανάληψη "Έχει γούστο" και σε χαμηλή ένταση ο Παπακωνσταντίνου να συνοδεύει τη ματιά μου που σαρώνει σαν αεράκι τη εμβρυόμορφη φιγούρα της κοιμωμένης "ονειρεύουσας": "Να κοιμηθούμε αγκαλιά, να μπερδευτούν τα ονειρά μας..."
Πόση χαρά μπορεί να αιχμαλωτίσει μια στιγμή... κι εγώ που στη θλίψη βλέπω μόνο λόγο για να γράψω, θα υπερβώ τον εαυτό μου προσφέροντας στο βωμό τούτης της ώρας λίγη χαρούμενη ρίμα αγάπης:

Ας είναι από χαρά...
να γράψω μέχρι ν' ακουστώ
να κλαίω όσο θα γελώ!
Και το χαρτί μου αν μπορεί
μαζί κι αυτό να τρελλαθεί...

Τα γράμματα να σηκωθούν
μπαστούνια, τόπια να χτυπούν
κι εγώ ο μωρός θα προσπαθώ
όπως μπορώ να σου το πω.

Την πένα θα χω για χωνί
και τη μελάνη της φωνή
θα τη βαστώ και θα μιλώ
σ' όλο τον κόσμο θα ορκιστώ!

Όσοι ποθούν κι ας μην το λεν
γνωρίζουν πάντα το ρεφραίν
γι' αυτό κι εγώ σου τραγουδώ
ας είμαι φάλτσος... σ' αγαπώ!

------------------------------------------------------------------------------------------------
Δυστυχώς δεν κατάφερα να κοιμηθώ μετά τη χαρούμενη ρίμα. 2 ώρες πέρασαν βασανιστικά, με σκόρπιες σκέψεις. Ξημέρωσε και επανέρχομαι να συμπληρώσω το αρχικό μου κείμενο από ανάγκη (ίσως μετά καταφέρω να κοιμηθώ).
------------------------------------------------------------------------------------------------

Μια απλή στιγμή προσωπικής ευτυχίας και όμως μου τη στερούν... οι αυτοδίδακτοι κήνσορες που κυβερνούν τις ζωές μας. Κι έπειτα περιμένουν οι ομοφυλόφιλοι να τους αφήσουν να παντρευτούν.... σε έναν τόπο όπου ίδιος ο Υπουργός Δικαιοσύνης δίχως ντροπή παραδέχεται ότι η κοινωνία δεν είναι ώριμη για τέτοια πράγματα. Και τι κάνει λοιπόν η Πολιτεία για να ωριμάσει τους πολίτες της? Τους παρέχει δασκάλους που αποφοιτούν από σχολές με τις χαμηλότερες βάσεις, τους παραδίδει από βρέφη στα κηρύγματα μιας υπερσυντηρητικής θρησκείας, τους φυτεύει σε οικογένειες που πασχίζουν να κερδίσουν τα προς το ζην και όσους ναυαγούς της ελπίδας ξεβράσει το κύμα στην ακτή της "ωριμότητας" τους δεσμεύει το βλέμμα, τη σκέψη, τη δημιουργικότητα, την ελεύθερη έκφραση έστω και για ένα φαιοπράσινο χρόνο και έπειτα τους λέει ελεύθεροι και καλοί πολίτες.
Αυτός ο "χαρισματικός" ηγήτορας της εθνικής μας άμυνας θέλει να αλλάξει, λέει, το στρατό και σοφίστηκε να κάνει τη θητεία υποχρεωτική στα 18. Ας διαβάσει λίγο φανταρολόγιο και θα καταλάβει -αν και το ξέρει ήδη- ότι το πρόβλημα δεν είναι το πότε αλλά το πόσο και το πώς. Αντί να αλλάξουν την ποιότητα της αποκαλούμενης "στρατιωτικής εκπαίδευσης" σκαρφίζονται τρόπους να γεμίσουν τα στρατόπεδα με φοβισμένα παιδιά που θα κάνουν τις καθαρίστριες και τους σκοπετανθρώπους. Δεν τους αρκούν οι αυτοκτονίες και τα δήθεν ατυχήματα του παρόντος, θέλουν να οπλίσουν και το μετεφηβικό χέρι για καλύτερο αποτέλεσμα. Και αν σήμερα οι βυσματομαχίες είναι φυσιολογικό φαινόμενο, φαντάσου τη μάνα που χάνει τον 18χρονο κανακάρη τι κατουρημένες ποδιές θα φιλήσει για να τον προστατεύσει. "Μη στενοχωριέσαι, ο νομοθέτης ξέρει τι κάνει!", μου είπε ένας από τους καλύτερους Διοικητές τάγματος σε σχετική συζήτηση. Ποιος νομοθέτης ρε? Ο νομοθέτης είναι οι 300 ρουσφετοϋπόχρεοι που ψηφίζουν με κλειστά πλειοψηφικά μάτια ότι τους προτείνει η εκάστοτε κυβέρνηση. Αν η τελευταία είναι ανίκανη να αναγνωρίσει νομικά μια υπαρκτή επιλογή αγάπης 2 ομόφυλων ανθρώπων, περιμένετε να καταλάβει που πάσχει ο στρατός?
Η στρατιωτική θητεία δυστυχώς δεν είναι απλά περιττή... είναι κοινωνικά επικίνδυνη για 2 εύκολους λόγους.
Καταρχήν είναι μια πολύ μεγάλη άσκηση υπομονής (η μεγαλύτερη που έχω βιώσει προσωπικά). Αυτό φαίνεται εκ πρώτης όψεως καλό, αλλά μακροπρόθεσμα συμβάλλει στην αδρανοποίηση της μαζικής δυναμικής που απαιτούν τα κοινωνικά κινήματα. Με δυο λόγια έχοντας εξασκηθεί σε τόση υπομονή, πολύ πιο δύσκολα θα επαναστατήσεις και θα διεκδικήσεις το δίκιο σου... (βλ. μίζερο, κακομοίρη Μήτσο του Λαζόπουλου).
Το δεύτερο και χειρότερο, ο στρατός είναι ένα τεράστιο σχολείο της Λούφας. Πολύ γρήγορα σου μαθαίνει να επιζητάς να τη γλιτώσεις από το κάθετί. Λίγο αργότερα μαθαίνεις και να τα καταφέρνεις αποτελεσματικά στο λεγόμενο "φίδιασμα" (παραμένεις κρυμμένος αποφεύγοντας την παροχή οποιασδήποτε υπηρεσίας). Έτσι καλλιεργήθηκαν γενιές δημοσίων υπαλλήλων.

Πόσο διασκεδάζω όταν ακούω ότι ο στρατός είναι δεύτερο σχολείο!