Kit Kat ή Τικ Τακ ?

Μετά από 2 μήνες επέστρεψα πάλι σπίτι για ένα μικρό διάλειμμα!

Τα συναισθήματα μου πριν το νόστιμο ταξίδι ήταν για κάποιο ανεξήγητο λόγο αδιάφορα.
Δεν ανυπομονούσα καθόλου, δεν χαιρόμουν ιδιαίτερα, το αντιλαμβανόμουν περισσότερο σαν ταλαιπωρία, όπως αισθάνεται ο ασθενής στη θέα της ένεσης.

Ομολογώ βέβαια ότι μόλις το ΚΤΕΛ ζύγωσε τη Θεσσαλονίκη ένιωσα μεγαλύτερη λαχτάρα από εκείνη που ένιωθα βλέποντας την πόλη από το αεροπλάνο μετά από μήνες παραμονής στη Γερμανία.

Προσπαθώ να ζήσω τις στιγμές όσο περισσότερο γίνεται φορτίζοντας τις μπαταρίες μου αλλά ο χρόνος πετάει...



Μεταξύ άλλων βρήκα ώρα και υπολογιστή να μελετήσω τα σχόλια και να ακούσω ζωντανά κάποιες απόψεις για το Φανταρολόγιο.

Μερικές σκέψεις επ' αυτών λοιπόν:

Το Φανταρολόγιο είναι ανοιχτό προς ενημέρωση όλων αλλά για μένα παραμένει ένα προσωπικό ημερολόγιο της θητείας το οποίο επιδέχεται ελάχιστη λογοκρισία. Συνεπώς, σκέψεις, προβληματισμοί, εκνευρισμοί, στίχοι γράφονται αυθόρμητα και ακατέργαστα, όπως γεννιούνται. Χωρίς να το καταλάβω το γράψιμο αυτό έγινε ανάγκη και μέσο επιβίωσης.

Ένα ημερολόγιο αντικαθιστά συνήθως τους ανθρώπους που θα ήταν πρόθυμοι να ακούσουν και να μοιραστούν προσωπικές χαρές και λύπες. Η τύχη μου χάρισε μια μεγάλη και δεμένη οικογένεια, καλούς φίλους και τα τελευταία 11 χρόνια την πιο γλυκειά, υπομονετική συντροφεύουσα ύπαρξη. Τώρα που όλα αυτά απουσιάζουν, αναγκαστικά, από την καθημερινότητά μου, κατέφυγα στο Φανταρολόγιο.
Πόσο τυχερός νιώθω που η αγαπημένη μου τεχνολογία, μου επιτρέπει να γράφω από τη μέση του πουθενά και πολύ περισσότερο να μοιράζομαι δύσκολες στιγμές με όλους τους σπάνιους ανθρώπους της ζωής μου.
Συγχωρήστε μου λοιπόν τη μελαγχολική διάθεση... είμαι απλά ειλικρινής.
Μην αισθάνεστε άσχημα επειδή δεν μπορείτε να κάνετε κάτι... αρκεί που υπάρχετε και νοιάζεστε.

Από τεχνικής πλευράς:
Επειδή άκουσα παράπονα σχετικά με τα ψευδώνυμα στα σχόλια:
ΕΠΙΛΕΓΕΤΕ ΌΝΟΜΑ/ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ URL
ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΕΤΕ Ο,ΤΙ ΘΕΛΕΤΕ
ΣΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ/URL ΤΙΠΟΤΑ
ΓΡΑΦΕΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ
ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΕ.

Επαναλαμβάνω, επίσης, ότι η πλειοψηφία των κειμένων γράφεται και στέλνεται/δημοσιεύεται μέσω κινητού, οπότε προκύπτουν κάποια λάθη στις αναρτήσεις καθώς επίσης δεν μπορώ να ενημερωθώ άμεσα για τα σχόλιά σας και να απαντήσω σε αυτά.
(Οπότε φίλε Ρόμπερσον, μόλις τώρα μπορώ να σου πω ότι σε κάθε περίπτωση κινηματογραφικά μένουμε "Up where we belong" ενώ ο άλλος όρος που ψάχνεις αποδόθηκε με τον καλύτερο (πιστεύω) τρόπο ήδη το 1947 από τον Στριγγάρη ως "Ψυχιατροδικαστική". )


Κλείνοντας πρέπει να παρατηρήσω ότι ο αγέννητος πολίτης μας πήρε μορφή και πριν το καταλάβω πέσαμε κάτω από τις 200 ημέρες....

Περνάει ο καιρός... (λέει ο αισιόδοξος)
...αλλά πώς? (συμπληρώνει ο απαισιόδοξος)
Με υπομονή. (απαντά ο στωικός)

"Μου τη δίνει η υπομονή!" (Τάδε έφη Γκρινιάρης)

.