Περιμένοντας τα πουστόνεα!

Χωμένος σε ένα ηλεκτρονικό πατάρι μαζί με τον Κοντό προσπαθώ να μηδενίσω τις ώρες μιας άχαρης εξόδου. Σχεδόν μόνος μου γέμιζα τη σημερινή λίστα εξοδούχων... από τη μια ημέρα στην άλλη ο Λόχος βρέθηκε σε απότομη εμπλοκή... με 15 αδειούχους δύσκολο να αποφύγεις κάτι τέτοιο. Άλλωστε ανάμεσα σε αυτούς θα είμαι κι εγώ από Δευτέρα!

Όταν επιστρέψω ελπίζω πως όλα θα έχουν ομαλοποιηθεί και πάλι, καθώς καταφτάνουν οι δευτερομετάθετοι, τα κοινώς λεγόμενα (έστω και καταχρηστικά) "πουστόνεα".

Η διαδικασία μετάλλαξης σε "παλιό" είναι εντυπωσιακή... δεν περίμενα ποτέ ότι θα ένιωθα έτσι αλλά, χωρίς να το συνειδητοποιώ, συμβαίνει μέρα με τη μέρα. Τα βήματα γίνονται βαριά, το τζόκεϊ ξεκεντράρει, τους γνωρίζεις όλους μα δε θέλεις να τους ξέρεις, οι καλημέρες δύσκολες, το βλέμμα λοκάρει όλο και πιο συχνά την Πύλη Εξόδου και οι κουβέντες είναι μετρημένες λέξεις που επαναλαμβάνουν ρυθμικά μια στρατιωτική βρώμικη αργκό που απαντά σε όλα:
-δε τη παλεύω,
-για το μπούτσο,
-πουστόνεο,
-Γιωτά,
-προβλέπεται για την ΕΣΣΟ μου,
-δε με πιάνει,
-άκυρο ψαρά...

Σαν να μην έφτανε η απαλεψιά εναπόκειται και αλλαγή Διοικητή στο Λόχο (μάλλον δε θα είμαι εκεί για να τη δω από κοντά)... τα ηνία αναλαμβάνει το Κο... Κο... Κομάντος που έχει σκοπό να μας "τεντώσει".
Ωστόσο οι μέρες είναι τόσο, μα τόσο λίγες πια...


΄