Τα "λελεδόνια" φεύγουνε γελώντας, αφήνοντας πίσω τους τα χακί κουρέλια, που με μανία διαρρηγνύονται σε μια παραδοσιακή τελετή σκισίματος από τους υπόλοιπους, "παλιούς" και "νέους".
Για τους παραμένοντες τα συναισθήματα είναι πιο μπερδεμένα...
Η φυγή των απολυόμενων φέρνει πιο κοντά και τη δική μας απόλυση, η απουσία τους αναβαθμίζει αναγκαστικά τη δική μας παρουσία που παλιώνει σαν καλό κρασί. Δεν κρύβεται όμως και η στενοχώρια για την απώλεια κάποιων πραγματικά "καλών παιδιών" που θα λείψουν από την καθημερινότητα του Λόχου... αυτό δυστυχώς είναι το τίμημα για να ξεφορτωθείς και αρκετή ενοχλητική ανθρωποσαβούρα. Παράλληλα δεν είναι καθόλου εύκολο να βλέπεις κόσμο να φεύγει οριστικά με το πολύτιμο απολυτήριο ανα χείρας, άλλους να μετρούν λίγες μερούλες για μια λυτρωτική μετάθεση σπίτι τους και να νιώθεις μόνος δίχως κάτι να περιμένεις...
Βλέπω τα στρατιωτικά κουρέλια δίπλα στο σιδερένιο κρεβάτι μου και νανουρίζομαι από το μονότονο τραγούδι τους: Λελέ-λελέ-λελέ-λελέ...
2 σχόλια:
Η ΖουΖου λέει:τττττττυφδχωβ ωνξφδπ, ξσσεδεα. Εδώ στην πρωτεύουσα βράσαμε λίγο, κάναμε και λίγα ψώνια και ετοιμαζόμαστε για τη μεγάλη έξοδο. Δίνουμε βραδινές μάχες για να αποφύγουμε τα ¨κεπάπ¨, αλλά υποκύπτουμε...Το μόνο πρόβλημα είναι το σύνδρομο στέρησης οδήγησης...
i diki sou parousia file kosti palionei san to krasi..i parousia allon omos sto loxo palionei san to gala....
Erectus...
Δημοσίευση σχολίου