Πες στην Καμπότζη ακόμα την ψάχνω!

Συμπληρώθηκε μία εβδομάδα από τότε που ήρθε το «χαρτί».

Ε και…; … θα μου πεις και θα ‘χεις και δίκιο!

Εδώ που τα λέμε, δηλαδή, ούτε κατάλαβα πώς πέρασε: Τις πρώτες μέρες ήμουν άρρωστος (μη λες σάχλες,…όχι λόγω του «χαρτιού») η κλασσική χειμωνιάτικη γρίπη, που -ούτε ο Παρδάλης της Αστροφεγγιάς να ήμουν- χτυπάει κάθε χρόνο αρχής γενομένης από το Millenium. Φέτος πρωτοτύπησε και ήρθε μετά τα Χριστούγεννα…
Από του χρόνου όμως ούτε συναχάκι….. θα με έχει μπολιάσει η μαμά Πατρίδα και για μια 5ετία θα πετάω.
Ιδανική συντροφιά στο κρεβάτι του βήχα, τα νέα επεισόδια του ‘ΖαχόπουLOST’.

Από την αποβλάκωση με γλίτωσε ένα σπαστικό βραδινό τηλεφώνημα που μου υπενθύμισε τις πανεπιστημιακές μου υποχρεώσεις.

Με τα ψέματα (άσχετο: αυτή η έκφραση έχει κάτι νοσταλγικά ελκυστικό αν και ουσιαστικά είναι ηλίθια (εδώ μέσα όμως ότι γράφει δεν ξεγράφει)) πέρασαν οι μέρες και δεν το κατάλαβα…. 7 μέρες = 1 εβδομάδα = ¼ του μήνα που είχε απομείνει μέχρι να παρουσιαστώ.

Ε και...; …θα μου πεις, αλλά μήπως δεν έχεις και τόσο δίκιο;

Όλη την εβδομάδα συναντούσα φίλους-γνωστούς …οι ίδιες κουβέντες:

- Γεια, τι γίνεται; Πώς είσαι;
- Καλά μωρέ, τα ίδια… εσύ;
- Ε κι εγώ τα ίδια… δηλαδή πάω στρατό σε κανα μήνα…
- Άντε βρε ….σοβαρά;
(Ακολουθεί σειρά διευκρινιστικών ερωτήσεων: πού, πώς, πότε, γιατί, οι συζητήσεις για το βύσμα και την αεροπορία, εμπέδωση ότι το σώμα τεθωρακισμένων είναι το χειρότερο, ανακούφιση στο άκουσμα της μειωμένης θητείας και η διαχρονική παρηγοριά της ανάγκης: «Έλα βρε, ούτε θα καταλάβεις για πότε θα τελειώσεις!»)

Αυτή η πρώτη έκπληξη όμως με προβληματίζει …. Δεν καταλαβαίνω σε ποια κατηγορία ανήκει….

Στην κοινή έκπληξη? («Καλέ το βράδυ έχουμε κλείσει πρώτο τραπέζι στον Ρέμο!» «Άντε βρε … σοβαρά;»)

Στην ευχάριστη έκπληξη? («Αχ δε στα πα…χτες ο Τάκης, μου έκανε πρόταση γάμου!» «Άντε βρε … σοβαρά;»)

Στη δυσάρεστη έκπληξη? («Σήμερα μου έκλεψαν το πορτοφόλι.» «Άντε βρε … σοβαρά;»)

Στη θλιβερή έκπληξη? («Ο γιατρός της έδωσε το πολύ ένα χρόνο.» «Άντε βρε … σοβαρά;»)

Στην άγνωστη έκπληξη; («Κατασκηνώσαμε μια εβδομάδα στους πρόποδες του Ποποκατεπέτλ…» «Άντε βρε … σοβαρά;»)

Ή μήπως στην ηλίθια έκπληξη? («Τι έφαγες σήμερα;» «Σπανακόρυζο» «Άντε βρε … σοβαρά ;»)

Έχει λίγο από όλα…. και μου δημιουργεί κάποια μικρή ανησυχία σχετικά με τη χαλαρότητα που έχω υιοθετήσει ως αντίδραση.

Κατά κύριο λόγο πάντως παραμένω αναίσθητος και αντιμετωπίζω την κατάσταση σαν διακοπές περιπέτειας. Αφού δεν μπόρεσα να πάω για 4 μήνες με παλιό τρικάταρτο ιστιοφόρο στην Καμπότζη, ελπίζω ο Έβρος να μου προσφέρει ισάξιες συγκινήσεις, έστω και χωρίς κατάρτια.